Kiwanis Jazz Festival @ Cascade - H.I.Ambacht, 1 nov

Shake your ass, motherfuckers!

De krijtstrepen, stropdassen en galajurken waren nog zwaar in de meerderheid. Maar voor de vijftiende editie van dit jaarlijkse jazzfestival was de organisatie erin geslaagd een opmerkelijke hoeveelheid jongeren te trekken. Belangrijkste troeven die daarvoor werden ingezet waren New Cool Collective en Hans Dulfer die in gezelschap van DJ Kikke, MC Helder en bassist Barkman het dak van een bomvol Cascade bliezen. Al waren de "dance beats, tough tenor sax, bottom bass sounds and rap" van Dulfer en band voor een aantal van de maatpakken en galajurken toch echt iets te stevig.

Tekst:Nico
Foto's: DES Producties/Sven van Heijningen

De vijftiende editie van het jaarlijkse Kiwanis Jazz Festival zag er op papier veelbelovend uit. Na jarenlang behoorlijk traditioneel geprogrammeerd te hebben, zette de organisatie dit jaar de zinnen op een wat jonger publiek. Zij koos voor een swingende line-up waarin New Cool Collective en oude rot in het vak, Hans Dulfer, de grote zaal tot hun beschikking kregen, terwijl er minstens zo opzwepende latin jazz en blues & boogie uit de andere twee zalen tetterden. Voor de wat conservatievere bezoekers was er gelukkig ook dixie en traditional jazz te beluisteren.


Bij binnenkomst in Cascade worden we in de entreehal ontvangen door drummer Pim Toscani en zijn Dixieland All Stars. Oke, het uitgangspunt is traditionele dixie en jazz, maar het wordt met zo'n bevlogenheid en energie gespeeld dat de stemming er gelijk goed in zit. Het is net na 8 uur en de mensen druppelen langzaam binnen. Met duizend bezoekers is heel Cascade een groot podium en onze wandeling brengt ons als eerste naar de latin jazz zaal, waar Heleen Schuttevaer Club Jazz Goes Latin de eerste act van de avond is.


Pianiste, zangeres en bandleider Heleen Schuttevaer goes latin met diverse gastmuzikanten op percussie, bass en sax, maar houdt het aangenaam zwoel en redelijk ingetogen. Het vuur is er, al slaan de vlammen (nog) niet uit het dak. Het is tenslotte pas half negen. In deze zaal staat ook het damescollectief Perfume de Salsa. Beiden spelen ze twee sets, maar dan wel set om set. Ook Perfume de Salsa houdt de pepers waarschijnlijk voor later op de avond, want de negen dames doen het in hun eerste set tamelijk rustig aan. Nadat ze vorig jaar de boel behoorlijk opzweepten is het al vroeg erg druk bij de groep. Wij ontvluchten de drukte in de wat kleinere zaal en steken over naar de grote zaal, waar New Cool Collective van start gaat.


Het initiatief van saxofonist Benjamin Herman heeft in korte tijd furore gemaakt. De acht muzikanten hebben de Heineken Cross Over Award 2001, de Edison Jazz Award en de Gouden Notenkraker op hun naam staan en speelden in heel Europa en Zuid-Afrika. De verwachtingen zijn hoog gespannen en die worden vanavond waargemaakt. De muzikanten spelen met een aanstekelijke flair en ongedwongenheid een dansbare mix van latin ritmes, easy tune, hiphop beats en funky grooves. Omdat twee keer wisselen te veel vergt, speelt New Cool Collective zijn twee sets achter elkaar door, om daarna Hans Dulfer alle ruimte te geven.

Swingen met New Cool Collective

Eerst gaan we nog een verdieping naar boven waar El Trio en het Dirk Jan Vennik Trio elkaar afwisselen met blues en boogie, maar waar ook al veel salsa en samba ritmes te horen zijn. El Trio speelt veel herkenbare tunes maar geeft er een opmerkelijke draai aan, we horen zelfs flarden van danceclassics terug in de aangename luisterjazz van het trio. Meer blues en boogie komt van het wonderkind van de boogie woogie; Dirk Jan Vennik. Gedurende de avond lopen we de zaal geregeld binnen om te genieten van de onnavolgbare snelheid waarmee hij over de toetsen van de piano vliegt. Wij smullen ervan, evenals het massaal toegestroomde publiek.


Zo lopen we de hele avond van zaal naar zaal, en van verdieping naar verdieping. In de latin zaal gaat het er inmiddels heel wat opzwepender aan toe en krijgen de percussionisten en blazers steeds meer vrijheid om het publiek aan te sporen. Erg veel moeite kost ze dat niet, er wordt overal uitbundig gedanst. Maar dan is het toch echt tijd voor de uitsmijter van de avond, iets waar velen ook zo over denken. De grote zaal puilt werkelijk helemaal uit als de set van Hans Dulfer en band wordt opgebouwd. Voor het podium, op de tribune en op de balustrade is het dringen geblazen.


En gelijk vanaf de eerste seconde knalt DJ Kikke er een dwingende vierkwartsmaat in die Cascade op z'n grondvesten laat trillen. De krijtstrepen en galajurken kijken elkaar even vertwijfeld aan. Barkman pakt zijn bass en begint als een bezetene te plukken, Kikke bedient naast zijn computers en geluidsdragers ook de percussie en ramt er stevig op los en bijna twee uur lang blaast, toetert en tettert Dulfer alle twijfels weg. Jazz is om te dansen, volgens Dulfer. En dansen zullen we. We horen Kikke allerlei bekende en minder bekende houseplaten opzetten waarover Dulfer blaast en mc Helder het publiek aanspoort. "Shake your ass, motherfuckers!!" schreeuwt hij het inmiddels al behoorlijk verhitte (en ietwat uitgedunde) publiek toe.


Met jazz heeft de dampende en stampende set van Dulfer en zijn nieuwe band weinig te maken. Onder begeleiding van DJ Kikke, MC Helder en bassist Barkman is het behoorlijk opzwepende dance die de zaal wordt ingeslingerd, met een nadrukkelijke rol voor de tenorsax van Dulfer, die rondjes loopt door het publiek en als een ervaren entertainer iedereen in de zaal lijkt te bespelen.


Na bijna twee uur swingende, dwingende, bonkende en beukende beats en vette licks is het feest afgelopen. Voor sommige iets al te heftig maar blijkbaar tot hun eigen verbazing zijn veel van de krijtstrepen en galajurken volledig uit hun dak gegaan. Een opmerkelijke avond waarvan de opbrengst (10.000 euro) ook nog eens beschikbaar wordt gesteld aan de kinderen van Oezbekistan, het goede doel van dit jaar.