Gemiste kans

Intro: De hoes van Underworld’s nieuwe album lijkt opvallend veel op die van de plaat waarmee de Britse technoformatie wereldberoemd werd: Dubnobasswithmyheadman (1993). Helaas is Oblivion With Bells geen schim van dat fenomenale dance-album, waarop Rick Smith en Karl Hyde voor het eerst werden bijgestaan door Darren Emerson.

Genre: techno met invloeden uit de poprock.

Bijzonderheden: Oblivion With Bells, alweer het tweede studioalbum zonder de inbreng van Darren Emerson, is de plaat van de gemiste kansen. De lange nummers zijn vaak inspiratieloos, de intermezzo’s en relatief korte tracks veelbelovend. Naarmate het housy ‘Crocodile’ vordert, vraag je jezelf af waar die kenmerkende Underworld-climax toch blijft. Die blijft uit en de track bloedt een beetje dood. Het ultieme ‘Verdomme, waarom kappen ze er nu mee?’-gevoel wordt beleefd tijdens het nummer ‘Boy, Boy, Boy’. Het is een typische Underworld-productie, waarin rock en techno met succes worden gecombineerd. Alleen de nadrukkelijk aanwezige vocalen van Karl Hyde hadden wat minder gekund - op wel meer tracks trouwens. Het zijn echter de onverwachts oprukkende melodielijnen na vier en een halve minuut die pas echt voor kippenvel zorgen en schreeuwen om Born Slippy-achtige beats. Helaas; ze vormen slechts het outro van een track die een killer zou zijn geworden als de technobom was gebarsten. De ambient op ‘Good Morning Cockerel’ is prachtig, maar met 2 minuut 28 veel tekort. Wil overigens nog niet zeggen dat alle ambient-tracks op dit album schotten in de chillout-roos zijn. Zo komt de muziek op ‘To Heal’ prima tot z’n recht in de wachtruimte van een crematorium, niet op een album van een beroemde technoformatie. Oblivion With Bells is zo’n album dat je opzet, afluistert en na de zit afvraagt: wat heb ik nu eigenlijk gehoord? Dat is wel eens anders geweest in het verleden van de ooit zo toonaangevende technoband.

In het Partyscene-interview met Karl Hyde vertelt de Underworld-zanger op zoek te zijn naar mensen die de technoband in de toekomst moeten overnemen. Misschien maar eens beginnen met het terughalen van Darren Emerson?

Hoogtepunt. Afsluiter ‘Best Mangue Ever’ is zonder twijfel het beste wat Oblivion With Bells te bieden heeft. En dat in tegenstelling tot de rest van het album wél raakvlakken heeft met Dubnobasswithmyheadman.

Dieptepunt: Dat Underworld zichzelf op Oblivion With Bells niet weet te overtreffen.

Twijfelgeval, aanrader of bagger? Twijfelgeval. Dit is niet bepaald Underworld op z'n best.

Oordeel zelf: luisteren naar Oblivion With Bells.

Luister ook eens naar: Underworld - Back to Mine

Underworld