Noodweer nekt Rockit Open Air 2008

We vroegen ons vorig jaar al af aan welke duistere machten FCA-organisator Cliff d’Isle zijn ziel toch verkocht had om elk jaar zo te zwijnen met het weer. Na 26 juli 2008 was het goede nieuws dat Cliff ook maar gewoon een mens is. En het slechte nieuws….? Hoosbuien!

Tekst & foto's: Susanne Woning

Gezien/ gehoord: Andomat 3000, Secret Cinema, Lee Burridge, Dennis Ferrer, Boris Werner, James Ruskin, Steve Rachmad en Stacey Pullen.

Bijzonderheden: De bebaarde meteorologen voorspelden stuk voor stuk niet veel goeds voor Rockit Open Air 2008. We hadden daarom besloten eerst eens af te wachten wat het weer zou doen. Rond 15:00 uur leek het allemaal nog steeds mee te vallen, dus vertrokken we op de fiets naar de Maarsseveense Plassen. Daar aangekomen bleek dat het grootste deel van de bezoekers ditzelfde plan had, wat enorme rijen voor de ingang opleverde.

Extra moeilijkheid daarbij was dat de Utrechtse ‘pliesie’ blijkbaar niet duidelijk had aangekondigd dat het zero tolerance-beleid die dag vol verve zou worden uitgevoerd, wat de rijen nog veel langer maakte. Sommige bezoekers hadden hierdoor meer dan een uur voor de ingang gestaan; wij waren er in twintig minuten door.

Eerste stop was de liveset van Andomat op het Static-podium. Er staan inmiddels al flink wat releases van deze Duitse producer in onze platenkast, maar we hadden hem nog nooit live in actie gezien. Heel even dachten we dat zijn laptop gecrasht was en een nogal sukkelige IT-er de boel stond te fixen. Maar deze computernerd bleek de Duitse producer in hoogsteigen persoon te zijn, wars van enige hipheid en 'glamour'. Niet dat hij dat nodig had trouwens, want met funky tracks als ‘Vertical Smile’ en ‘BND2’ rockte hij de tent tot aan de achterste rij toehoorders.

Na dit lekkere setje besloten we een rondje festivalterrein te maken, wat een erg slechte beslissing bleek te zijn. Uit de donkere wolken die tot dan toe alleen nog maar dreigend boven de Plassen hadden gehangen, kwam het ineens met bakken uit de lucht. Snel renden we naar de mainstage, waar we (gelukkig in het bezit van een persbandje) backstage konden schuilen.

Secret Cinema was door zijn jarenlange ervaring met Nederlands festivalweer totaal niet onder de indruk van deze wateroverlast. Terwijl de Rockit-crew hem probeerde droog te houden met een stuk plastic, mixte hij onverstoorbaar zijn eigen Rotterdamse technotunes aan elkaar. Daarmee wist hij flink wat -inmiddels in poncho gewikkeld- publiek vast te houden. We kwamen Juan Sanchez tegen die erg uitkeek naar zijn improvisatieset met de drummers van Drum Connection later die dag. Ook Steve Rachmad had er nog alle vertrouwen in dat het wel goed zou komen met het weer.

We pakten onszelf goed in met poncho en pet en trokken een sprintje naar de 365Mag-tent om daar een kijkje te nemen. Lee Burridge, die bekend staat als progressive dj, stond daar zeker niet onverdienstelijk te draaien. In een lekker gevarieerde set kwam ook veel swingende dikke house, melodieuze techno en zelfs wat electro voorbij en hij draaide veel breder dan alleen progressive. Niet verkeerd, maar aangezien househeld Dennis Ferrer aan de andere kant van het terrein stond te draaien, wilden we daar het liefst zo snel mogelijk naartoe.

Helaas duurde de hoosbui al een half uur en was de regen nu zo heftig geworden dat zelfs een poncho niet meer hielp. We stonden dus vast in de 365Mag, die compleet uitpuilde. Sommige bezoekers hadden de hoop op droge kleren opgegeven en stonden vol overgave, doorweekt naast de tent te dansen. Anderen hadden nog een klein beetje beschutting gevonden onder een boom. Stukken plastic werden van de afzethekken getrokken en deden dienst als schuilplaats voor groepen van soms wel tien mensen.

Na een uur begon het eindelijk een klein beetje op te klaren en kregen we nog net de laatste twee tracks mee van Dennis Ferrer in de Rush-tent. Aan het publiek was te merken dat het een heerlijke dikke set was geweest en we waren dus best chagrijnig dat we Ferrer gemist hadden. Sowieso liep onze zorgvuldige geplande programma voor die dag helemaal in de soep: Dixon op het open podium van TWSTd hadden we door de regen ook al gemist en het Gasten Zonder Grenzen-eilandje was zelfs totaal leeggespoeld.

Gelukkig zette de opklaring door en kwam iedereen tevoorschijn vanonder het plastic. De open podia stonden weer lekker vol en ook Boris Werner kreeg het publiek al snel in de feeststemming op het Tiergarten-podium, met dikke minimal die in ieder geval wel gortdroog was. Dit podium was gedecoreerd met fruit en groente en het duurde niet lang tot de kroppen sla door de lucht vlogen. Wij hadden toch meer behoefte aan vitamine T(echno) en gingen naar de mainstage waar technoveteraan James Ruskin zijn opwachting maakte. 

De Brit zette helaas een weinig uitdagend technosetje neer. Wel kwamen er een paar lekkere tracks van zijn nieuwe album ’The Dash’ voorbij en was het een goed dansbare mix, maar de subtiele percussie en diepe industriële sound die we van hem kennen was op deze dag ver te zoeken. Steve Rachmad nam de decks van hem over vond deze diepte wel direct met een stemmige melodieuze opener, gevolgd door funky tribal en onverbiddelijke sissende en pompende techno.

Net toen we dus weer lekker in de flow zaten kwam de eerste waarschuwing van de MC voor naderend noodweer. De organisatie riep de bezoekers op zo snel mogelijk naar huis te gaan! Met één blik op de lucht leek ons dit geen slecht advies: door de muziek en de lichtshow hadden we die rare grauwe lucht met veel lichtflisten namelijk helemaal niet zien aankomen en ook niet gemerkt dat het behoorlijk was gaan waaien.

Toch moesten we technolegende Stacey Pullen nog even meepakken op de TWSTd-stage. Niets ten nadele van de Rachmads en Ruskins van deze wereld, maar Pullen liet binnen drie platen horen waarom hij een absolute meester in het genre is, met dikke Detroit en enorm swingende house en tooltechno. Het was erg moeilijk stilstaan op deze dikke beats en we lieten ons gewillig meevoeren door de ‘party tonight’-vocal in één van de tracks.

Bijna waren we vergeten dat er noodweer aankwam, tot ook de MC op de TWSTd-stage deze waarschuwing herhaalde. Hoewel elektronische muziek de liefde van ons leven is, moet je wel in leven zijn om er van te kunnen genieten. We besloten het advies van de organisatie daarom op te volgen en dropen teleurgesteld rond 21:30 uur af naar de uitgang. De mainstage was op dat moment al stilgelegd en Juan Sanchez kon de spannende improvisatie waar hij zoveel zin in had gehad op zijn buik schrijven. De tenten werden niet lang daarna ook stilgelegd.

Hoogtepunt: Stacey Pullen was kort maar krachtig en we hadden graag langer van zijn tunes genoten. Ook Andomat weet goed hoe je een dik feestje moet bouwen. En bij Steve Rachmad was het weer ouderwets gezellig.

Dieptepunt: Door het slechte weer viel het grootste deel van de dag letterlijk in het water. Hierdoor hebben we ook nog eens Dennis Ferrer en Dixon gemist.

Opmerking Bezoeker: “Woehoeee, yeah” Niet het gejoel bij een dj, maar bij de toiletten, waar je applaus kreeg voor een snel toiletbezoek van de mensen die in de stromende regen op hun beurt stonden te wachten.

Decoratie: Zoals bij elk buitenfestival, maakt of breekt het weer de sfeer. Rockit staat niet bekend om uitbundige decoraties, maar de versieringen die er wel waren (zoals de bedoelde tropische sfeer op het eilandje en een eventuele leuke afsluiting op het hoofdpodium) verregenden totaal.

Prijs/kwaliteit: De prijzen voor drankjes en eten waren goed te doen. Ook was er La Place-catering aanwezig wat een welkome aanvulling is op het gebruikelijke festivalvoedsel. De toiletten werden in eerste instantie nog schoongehouden en kostten toen eenmalig een muntje. Later hielden de toiletdames het door de regen voor gezien en was toiletbezoek gratis. Er werd verder veel geklaagd over het feit dat poncho’s een muntje kostten, wat toch eigenlijk grote onzin is. Iedereen had de weersverwachting gezien en had zelf de nodige voorbereidingen kunnen treffen. Als je dan tegen beter weten in alleen in een T-shirtje naar een festival gaat, mag je blij zijn dat er poncho’s te krijgen zijn.

Wat mag beter: Naar aanleiding van de klachten over de lange wachttijd bij binnenkomst, heeft FCA aangegeven dat zij niet op de hoogte waren dat de politie die dag een zero tolerance-beleid zou voeren. Ondanks dat waren er sowieso niet voldoende medewerkers bij de ingang om de grote stroom bezoekers te verwerken. Ook had FCA extra overkappingen kunnen regelen, zodat er meer plekken waren geweest om te schuilen.

Bezoekersaantal: 15.000

Oordeel: Het slechte weer was de grote boosdoener op deze editie van Rockit Open Air en we waren natuurlijk teleurgesteld dat de dag zo in het water viel. Maar het contrast met de gemoedelijke sfeer op Extrema, waar het de week ervoor ook flink regende en zelfs nog een stuk kouder was, was enorm. Utrechters (grootste deel van het publiek) zijn helaas notoire klagers; veel bezoekers werden nukkig en hadden geen goed woord meer over voor FCA. Niet helemaal terecht, want in hoeverre kan een kleinschalig buitenfestival zich nou eigenlijk voorbereiden op zulke extreme weersomstandigheden? Misschien moeten de Utrechters maar eens op ‘gezelligheidscursus’ in Brabant!

FCA Music