Adam Beyer @ The Fuse: technooo!

De Fuse in Brussel. Ik heb er nu al zoveel over geschreven dat ik eigenlijk niet eens meer ga zeggen hoe geweldig die tent is. Neen, ga er nu zelf maar heen.

Een blik in mijn agenda leerde mij dat ik de laatste tijd eigenlijk alleen maar uit ben geweest naar minimalfeesten. Niets mis mee, natuurlijk, minimal. Maar… Het is zo minimal. Het werd gewoon eens een keer tijd voor techno. Maar eigenlijk had ik techno min of meer afgezworen. Dat wil zeggen: de techno van toen, die is niet meer. Net zoals vinyl dreigt te verdwijnen, dreigt hetzelfde met techno te gebeuren. Ik bedoel, als je nu nog een four-to-the-flour-plaatje van, pak ‘em beet, Ben Sims, Samuel L. Session of Marco Carola opzet dan kun je vreemde blikken verwachten. Als zelfs Marco Carola minimal is gaan draaien, dan is techno toch wel redelijk dood te verklaren. Of toch niet?

We namen de proef op de som. We hadden namelijk besloten dat de voetjes weer eens een keer echt van de vloer moesten. Waar kun je dat nou beter doen dan op een technofeest? Juist! Een speurtocht leerde ons al snel dat afgelopen zaterdag Adam Beyer in de Fuse zou staan. Ja, Adam Beyer. Sinds mensenheugenis niet meer gehoord. Dus vol goede moed togen we derwaarts.

Brussel. Om één of andere reden houd ik van die stad. Er heerst iets… Iets internationaals. Iets mondiaals. Brussel is dan ook bij uitstek een Europese stad. Veel Europese dan onze hoofdstad Amsterdam. Amsterdam is ene stad, maar scoort bijzonder laag op de metropool factor. Daarom wordt ze hopeloos ingehaald door steden zoals Londen, Parijs, maar dus ook de Belgische hoofdstad. De stad is gewoon… on-Belgs. Waar een klein land groot in kan zijn, zullen we maar zeggen.

Daar stonden we dan. Voor de deur van de technotempel. Nu zijn tempels doorgaans mysterieus en moeilijk vindbaar. Dus is de Blaesstraat niet echt een lokatie waar je een club van dergelijk formaat zou verwachten. Loop maar eens door die Blaesstraat en je weet waarom.

Snel naar binnen, want Beyer zou om half twee beginnen. We hadden dus nog even. Dj Deg stond te draaien en dat klonk goed. Dat klonk dansbaar. Het klonk iets wat we lang niet gehoord hadden. Het klonk als techno. Hmmm, vreemd! Toch presteerde Deg het om een beetje rommelig te draaien. Dat wil zeggen; zijn platen klonken okay in de overgangen, maar waren daarna vrij saai. Ook liet hij enkele rommelige en onlogische overgangen horen, waardoor zijn set eigenlijk een beetje de sfeer omlaag bracht. Desondanks hij soms echt wel zijn best deed. Jammer!

Maar toen de gestalte van de boomlange Zweed-met-pet-op-hoofd achter de decks was waar te nemen klonk er luid gejuich. Eigenlijk sneu voor Deg, want de ruim 700 aanwezige mensen kwamen natuurlijk voor de labelbaas van Drumcode. De dj heeft onlangs een nieuwe Fuse presents… compilatie gemixt. Zijn optreden was een soort van presentatie van de cd. Hij kreeg in ieder geval drie uur de tijd om ‘zijn ding’ te doen.

Te zien op de videoschermen in de Fuse, 19 mei in de winkel!

Oeh, en dat deed hij. Het was vreemd om weer eens op techno te kunnen dansen. Maar Beyer gooide het tempo er lekker in. Niet extreem hard, wel extreem dansbaar. Het lijkt wel alsof er tegenwoordig een tweedeling is ontstaan in technoland. Het is of rond de 120 BP{M, of rond de 160 terrortechno. Waar is de extreem dansbare techno in het segment 135-145 BPM te horen? Nou, Beyer deed zijn best.

Het publiek had er in ieder geval zin in. En als iets uniek is dan is het wel het publiek van de Fuse. Beyer wist zijn climaxen goed te brengen en dan gaat het publiek los. Joelen, gillen, schreeuwen, handjes in de lucht, om kippenvel te krijgen! Jaaa, dit willen we horen! Beyer die het dak eraf draait en een publiek wat schreeuwt naar meer!

Ruim tweeënenhalf uur wist Beyer het publiek te boeien, maar daarna bouwde hij het af. Waar de tempowisselingen eerst nog subtiel waren, werden deze steeds meer staccato. Dat wilzeggen: rommelig. Natuurlijk, Mathew Jonssons’ Marionette is een echte ‘bonechiller’, maar niet als je hem op het verkeerde moment draait –in een technoset dus.

Vanaf dat moment raakte Beyer de weg krijt. Hopelijk was dat niet letterlijk. Hij verloor controle over het publiek. Het leek erop alsof de mensen niet meer wilde dansen. In ieder geval stonden er erg veel mensen stil. Beyer gaf zijn belangrijkste troef uit handen: de publiekskaart.

Tja, wat dan? Het werd tijd om een keuze te maken. Beyer was inmiddels ruim over zijn draaitijd van half vijf heen. Leuker zou het niet meer worden en je weet wat ze zeggen: je kunt het beste op het hoogtepunt weggaan. Dat hoogtepunt was echter al geweest, maar toch. We zijn dus vlak na het hoogtepunt weggegaan. Daardoor konden we dus nog teren op een fantastische set met rommelig einde, maar ach… You win some, you loose some. We hebben weer eens kunnen dansen op techno. Dus: missie geslaagd!

Maar ja, je weet hoe het gaat: de kater… Die kwam later! Ouch!

Dan E