Boskamp!

Dit is een open brief aan Jesse Voorn, die op 2 maart a.s. onder de naam Jesse Bourne als eerste Nederlandse DJ een releaseparty op Second Life geeft, een driedimensionale wereld, waar alles gedaan kan worden wat in het echte leven ook kan.

Mijn beste Jesse,

Laat ik vooropstellen dat ik apetrots op je ben. Op de burelen van Partyscene ken ik je als een stille, serieuze werker, maar achter die façade van ernst en ingetogenheid schuilt er een gepassioneerde innovator in je. Het is tenslotte niet niks om als eerste Nederlandse dj een tweede leven op Second Life te leiden. Als de wereld straks een dorre woestijn of een grote sneeuwbal is en we met z’n allen in een soort digitale schuilkelder leven, ben je toch de eerste Nederlandse dj geweest, die ons de weg naar een nieuwe wereld wees. Waarom ik je schrijf, is om je te laten weten dat je voor vragen over Second Life altijd bij me terecht kunt. Tijdens mijn afwezigheid in het nachtleven, heb ik namelijk noch met mijn jongeheer zitten spelen, noch de koeien gemolken.

Nee, ik was druk met mijn tweede leven.

Het duurde een maand of zes voordat ik de grote stap durfde te maken, maar op een dag was ik Mick Bosen.

Mick Bosen had een zwarte, strakke kuif en droeg een lederen outfit. Zelf zou ik nooit leer dragen en daarom juist koos ik voor leer. Want ik wilde de Boskamp duidelijk van de Bosen scheiden. Straks zat ik er zo in dat er geen weg meer terug was en dan had ik altijd nog een escape. Dan zou ik tegen mijn beeldscherm zeggen: ‘Wie is die zak in die leren broek?’

Afijn, mijn eerste footprints in Second Life maakten meteen indruk. Ik kwam in een lege ruimte terecht en nog geen seconde daarna verscheen er in een hoekje een damespersoon. Af en toe bewoog ze haar hoofd alsof ze me van top tot teen opnam. Ik was natuurlijk nog niet zo bekend met de techniek van Second Life en ik ben ook geen gamer, dus begon ik op en neer te springen, te zweven, van links naar rechts en van rechts naar links te hollen, tegen muren op, kortom: wat ik wilde doen, namelijk een beetje cool reageren op haar blikken, verwerd tot een blijspel voor nerds. In dat opzicht was er weinig verschil tussen de Boskamp en de Bosen. Als ik haar was geweest, had ik meteen de pleiterik gemaakt, maar ze bleef staan. Sterker nog: mijn stunteligheid had een averechts effect. Misschien dacht ze wel dat ik zo opgewonden was dat ik tegen het plafond aan zat. Ze begon steeds dichterbij te komen. En toen schrok ik me gek, want er verschenen hartjes rond haar hoofd. De hoogste tijd om op te stappen. Want hoe zou ik dit allemaal aan mijn vriendin moeten uitleggen? ‘Mel, ik moet je iets vertellen. Ik ben vreemd gegaan. Ik weet niet waar ze vandaan kwam. Het kan Hong Kong geweest zijn, Kaapstad, Wladiwostok, San Francisco, maar ook zomaar Purmerend. Ik weet ook niet of ze blank, Aziatisch of zwart was. Maar we hebben het gedaan. De seks was, hoe zal ik het zeggen, anders, maar het is gebeurd en ik heb spijt als haren op mijn kuif.’

Daarna heb ik nog een tijdje rondgehangen in een club. Letterlijk dan. En toen was het weer tijd om terug te keren op aarde.

Kortom, Jesse, als je info nodig hebt over hoe het leven op Second Life is, schroom dan niet om bij me aan te kloppen. En natuurlijk ben ik erbij als je die geweldige, smerige track van je presenteert op 2 maart. Tot slot nog even dit: schrik niet als er iemand opeens cirkeltjes boven je hoofd maakt en vervolgens op je cd-mixer landt. Tien tegen nul dat die gek een leren broek draagt.

Je Mick Boskamp