Het René Passet IFFR Journaal, dag #9

Er bestaat zoiets als een filmtrein. Hij vertrekt iedere nacht om 1 uur vanuit Rotterdam. Als je 'em mist, gaat er een uurtje later nog één. Maar dat is al minder filmtrein en meer 'dronken-studenten-die-zijn-wezen-stappentrein'. De filmtrein is misschien wel de gezelligste trein van Nederland. Weliswaar hebben de meeste reizigers wallen onder hun ogen, een twee-dagenbaardje of een vermoeide blik, er is weinig voor nodig om met ze in gesprek te raken. Het op schoot houden van een 'Daily Tiger' -de populaire dagkrant van het Filmfestival- of het zichtbaar dragen van keycord met Filmfestival-kortingpas is vaak al genoeg. "Wat heb jij vandaag gezien?", is meestal de openingszin. Of: "hoeveel films heb jij al gekeken?"

Waarna de filmtitels en recensies je tot aan Den Haag Centraal om de oren vliegen.

Afgelopen nacht ging het gesprek over een van de verrassendste films van het festival: Dead Man's Shoes. Een fantastische film van de eigenzinnige Britse filmmaker Shane Meadows. Opvallend detail: Dead Man's Shoes werd mede-geproduceerd door het vermaarde Londense elektronica-platenlabel Warp Records, dat twee jaar terug besloot zich ook op films toe te gaan leggen. Veel techno of moeilijke elektronica zit er overigens niet in. Op de achtergrond hoor je de doffe beats van Laurent Garnier even voorbij komen. En natuurlijk een vleugje Aphex Twin. Maar de film, die zich grotendeels afspeelt op het Britse platteland, wordt vooral gedragen door indringende akoestieke singer/songwriter-liedjes. Niet dat Dead Man's Shoes een lieve film is.

Nee, het is een verpletterende wraaktocht die je het beste blanco kunt gaan zien. Dan is de impact het grootst. Maar lees rust verder. Over soldaat Richard, de broer van de zwakbegaafde Anthony. Beiden keren ze terug in hun geboortedorp. Al snel blijkt Richard op een missie. Hij is op zoek naar de lokale penose, een stel simpele criminelen die de plaatselijke jeugd van pillen en coke voorziet en in een (voor Nederlanders) onverstaanbaar accent communiceert.

Aanvankelijk jaagt de koele en gewiekste Richard ze alleen de stuipen op het lijf door met een gasmasker op tegen de ramen de bonken en hun woonkamers met graffiti te bespuiten. Maar als het eerste lijk opduikt en er met bloed 'one down' op de muur geschreven staat, weten de 'geezers' dat het menens is.

Wat volgt is een ijzingwekkende en sadistische afrekening waarbij de uitkomst eigenlijk bij voorbaat vaststaat. Het motief blijft echter lang onduidelijk. Het knappe aan Dead Man's Shoes is, dat je al snel sympathie voelt voor de hoofdpersoon. Terwijl hij toch gruwelijke dingen doet. Maar de liefde die hij voor zijn jongere broer toont, lijkt oprecht. En die staalblauwe ogen stralen af en toe ook warmte uit.

Het is overigens nog maar de vraag of deze film ooit in de Nederlandse bioscopen terechtkomt. Er is namelijk nog geen Nederlandse distributeur voor. Onbegrijpelijk, want Dead Man's Shoes is een van de beste en heftigste Engelse films van het afgelopen jaar.

Meer informatie over Dead Man's Shoes en de prachtige soundtrack vind je op www.warprecords.com