Chesterfield Labelland, dance als marketing tool

Met deze doelgroep bedoelde het AD de new generation yuppen en 30 plussers, vaak voorzien van een goede baan, relatie en zelfs kinderen. Houseparties zijn een soort uitlaatklep voor het dagelijkse leven en ook zij schuwen een pilletje, snuifje en GHB’tje op z’n tijd niet. Voor hen zijn feestjes op vrijdag het meest ideaal zodat ze maandag weer fris aan de werkelijkheid kunnen beginnen. Grote drank, kleding en sigarettenmerken storten zich en mass op deze zeer koopkrachtige groep die klaarblijkelijk nooit ouder wil worden. Zo ook Chesterfield, het sigarettenmerk dat in dat zelfde artikel in een adem met deze levensgenietende doelgroep wordt genoemd. Door de vele beperkingen op sigarettenreclame komt bovengenoemde tendens voor Chesterfield als geroepen. Dance als een nieuwe marketingtool?

De 013 Chesterfield Labelland afscheidseditie was al ruim twee weken van te voren uitverkocht. Dit kwam mede door de mateloos populaire techno DJ Carl Cox die samen met Trevor Rockcliffe zijn eigen label Intec Records vertegenwoordigde. Tja, waar krijg je behalve op Ibiza en in de States tegenwoordig nog de kans om Carl in een relatief kleine zaal te zien draaien voor de belachelijk lage (gesubsidieerde en gesponsorde) prijs van 15 Euro?

Die avond werden er 3 labels gepresenteerd. Naast het eerder genoemde techno label Intec Records presenteerde zich ook het progressive label Hope Recordings en electro label Clone.

Hope Recordings startte met een vrij luchtige opwarmer van Leon Alexander, partner van Timo Maas in de wel bekende Mad Dogs & Englishmen producties. Daarna kwam er een zwaardere progressive set van live performer Starecase die zeker niet te beroerd was om er een diepe technosound doorheen te gooien. Een prima afwisseling voor de snoeiharde maar erg funky techno van Trevor Rockcliffe die in de afgeladen grote zaal z’n best deed het publiek wild te krijgen. Het begin van z’n set neigde wat te staccato en monotoon te worden maar halverwege begon hij los te komen. De ene explosie volgde de ander op en niemand werd de kans gelaten deze sneltrein te verlaten. In z’n stijl waren duidelijk de overeenkomsten met Carl Cox terug te vinden. Intec ten top.

Toen kwam de afsluiter waar eigenlijk iedereen op had gewacht. De grote swingende techno beer stond weer te toveren achter de draaitafels alsof hij Hans Kazan was. Het was een lust om hem weer zo aan het werk te zien. Toch draaide hij een iets mildere set dan dat we eigenlijk van hem gewend waren. Ondanks de vele typische Carl-klaarkom-momenten haalde hij het qua stevigheid niet bij z’n voorganger Trevor. Desalniettemin kreeg hij de zaal goed plat en gaf het handjes in de lucht bezettingspercentage aan dat het publiek het reuze naar z’n zin had. Daar gaat het tenslotte toch om?

Chesterfield had veel gedaan aan aankleding. Er stonden o.a. waarzeggers, kappers, masseurs, astrologen en auralezers (gratis) en er werden gratis ijsjes uitgedeeld. In ieder geval krijg je bij Chesterfield Labelland waar voor je geld! De sfeer was erg goed te noemen en naast het jongere publiek was ook de bewuste Chesterfield doelgroep zeker aanwezig.

Labelland is duidelijk een concept met voor elk wat wils. Jammer dat ze in 013 moeten stoppen want de ruimte en akoestiek in de grote zaal is perfect voor dit soort gelegenheden. Reden voor stoppen in 013 is waarschijnlijk dezelfde waarom ze begonnen zijn met dit concept: dance als marketingtool voor sigarettenmerken…Wat volgt hierna? Lucky Strike Dance Awards? Barclay Dance Blend? Wie weet hoe lang deze tool nog stand kan houden in Nederland. Als het aan de regering ligt zal dit wel eens het laatste jaar kunnen zijn…

Tekst: Geoffrey Davies

(toegevoegd:23-04-2002/12:02)