Trance Energy in de Utrechtse Jaarbeurs

Zaken als intimiteit en sfeer, die mij de dag voor Trance Energy nog waren toegewenst door Partyscene, moet je natuurlijk niet verwachten op zo’n feest. De eerste zaal die we indoken was de Hardtrance zaal. Yves de Ruyter, de Belg van het Bonzai-label, sloot net af en DuMonde ging verder.

Langer dan een half uur heb ik het er niet uit kunnen houden, hoewel ik van deze zaal de hoogste verwachtingen had. DuMonde had aardige platen hoewel ik de echte ‘drive’ miste. En hoe kan je een zaal lekker in beweging krijgen, als je daar een belabberd zwak geluidssysteem voor tot je beschikking krijgt?

Want een mooi en vooral hard geluid, dat is dan wel één van de zaken waarvoor je naar zo’n groot feest gaat. De tonen waren goed, maar als je halverwege de zaal een gesprek over meters afstand kan voeren dan is er toch iets mis.

Dj Jean was in de Main zijn ding aan het doen. Het was weer echt Jean-stijl; in de trant van “Creatief met backspin en faders voor vergevorderden”. Hij spaarde het materiaal daarbij niet, want aan het eind van zijn set had hij een naald gebroken. En wat er toen volgde, was een prachtige show met een hoog kippenvel gehalte. Live-act Rank 1 kwam op onder een oorverdovend gegil en de Jaarbeurs werd compleet verlicht met Bengaals vuur.

Het werden 45 minuten vol bekende nummers en beukende baslijnen, vuurwerk, lasers en een Cirque du Soleil-achtig vrouwtje die op een grote glitterbol boven de zaal uit zweefde. Na dit daverende optreden zijn we snel naar Kai Tracid gegaan. De Duister was de perfecte man voor de Hardtrance zaal, want Tracid staat voor Trance en Acid.
Hij draaide lekker en afwisselend, en het werd echt lekker toen het volume flink werd opgeschroefd. Als afsluiter bleven we in de Mainstage waar Johan Gielen en als laatste Cosmic Gate zouden draaien.
Gielen was het publiek weer flink aan het bespelen, en Cosmic Gate kende geen genade.

Het was een prachtig gezicht en gevoel vanaf de tribune toen zij één van hun grote hits, “Fire Wire”, draaiden. Ik heb ze niet tot het einde meegemaakt, want de voetjes wilden niet meer om 6 uur.

Tijdens zo’n feest krijg ik altijd een soort Auto-RAI gevoel: die mogen we niet missen, en daar moeten we nog heen, enz. Mijn Auto-RAI gevoel was op Trance Energy niet echt groot, en waarschijnlijk kwam dat door het volgende.

Ik weet niet of het aan de gemeente of de organisator lag, maar het schrappen van de Progressive zaal was op zijn zacht uitgedrukt een onverstandige keuze. De Clubtrance zaal had het in al het juridisch geweld voorafgaand aan het feest wel overleefd. Hetgeen betekende dat namen als Mark van Dale, Barthezz en Jurgen bleven staan, en Marco V., Danny Howells en Alison Marks hun heil ergens anders (lees: de Eau) mochten gaan zoeken.

En ook ‘in de praktijk’ bleek het niet de juiste keuze. Want de Clubtrance was nauwelijks gevuld, terwijl op Innercity de Progressive één van de populairste zalen was. De sets waren redelijk, er werd behoorlijk hard gedraaid voor een feest met trance in de naam. Alle randverschijnselen zoals bar en wc waren goed geregeld, maar het volume en ook de inrichting van de zalen waren niet optimaal. En sfeer? Die was er wel degelijk!

Tekst: Ruben Maase

Check voor foto's ID&T.

(toegevoegd:18-02-2002/13:06)