Wie redt Silicone Soul?

Intro: De Schotten Craig Morrison en Graeme Reedie toeren als Silicone Soul al jaren de wereld rond. Tussen luchthavens, hotels en clubs krijgen ze nog wat van het dagelijks leven mee. Daarin zien ze een mens dat alleen maar streeft naar perfectie en populariteit. Dit kan zo niet langer, vond het duo. Want: De mens moet vrij zijn en eigen keuzes durven maken. Silicone Soul roept op tot verandering via het album met de toepasselijke titel: Save our Souls.

Genre: House.

Bijzonderheden: Save our Souls is het derde album van de houseformatie uit Glasgow. Na het debuut A Soul Thing uit 2000 duurde het maar liefst vijf jaar alvorens opvolger Staring into Space gereed was. Beiden kwalitatief sterke albums, waarin het duo de diepe spelonken van house opzoekt. Met Save our Souls lanceren ze een nieuw tijdperk. Eén gezamenlijke studio is ingeruild voor twee studio’s thuis, waardoor de productiviteit omhoog is gegaan. Dat blijkt, want een jaar na Staring into Space komen Craig en Graeme met deze opvolger. Maar dit is de muziek niet ten goede gekomen. Met klappers als ‘Right On’, de remix van Royksopp’s ‘Poor Leno’, ‘Les Noctures’ en ‘Feeling Blue’ in gedachten, kom je met dit album bedrogen uit. Zelfs na drie keer luisteren is de conclusie hard: de muziek is ronduit slecht. Met ‘Damascene Moments’ proberen ze in te haken op de nog voortdurende 80’s hype, maar meer dan een slap aftreksel van Duren Duran is het niet. Een sprankje hoop krijg je met ‘The Snakechamber’. Maar de lekkere electrohouse aan het begin wordt al gauw verpest door het gefluit van het Schotse equivalent van Berdien Stenberg. Ook downtempo wordt niet geschuwd. Met ‘3 AM’ en ‘Fading’ slaat Silicone Soul echter volledig de plank mis. Het doet aan Air denken, maar dan in de letterlijke zin van het woord: luchtmuziek. Silicone Soul heeft op dit album diverse instrumenten uit de kast gehaald. Het favoriete instrument is de gitaar. Deze wordt tot vervelens toe gebruikt. Zoals op ‘As the stars became the sun’, wat een zeer kitscherig en kil resultaat oplevert. ‘Margin for madness’ heeft een degelijk begin, maar ook dit nummer wordt door dezelfde gitaar verkracht. Het is alsof je naar een foute coverband luistert. Op ‘Venom’ wordt de Hammond orgel gebruikt, maar het mist alle warmte die dit instrument normaal voortbrengt. Silicone Soul levert een gedateerd en kil album af. Enige diepte, warmte en creativiteit ontbreken. Wie redt Silicone Soul?

Hoogtepunten: Niet te ontdekken

Dieptepunt: Eigenlijk het gehele album

Twijfelgeval, aanrader of bagger: Bagger

Luister ook een naar: Silicone Soul in vorm: A Soul Thing / Staring into Space.

Silicone Soul