Gezocht: producers met ballen

De Olympische Spelen in China hebben, vanwege de mensenrechtensituatie, al veel stof doen opwaaien. Great Stuff Recordings neemt stelling in de discussie met hun release

‘Great Summer Games Stuff: A Tribute To Human Rights’,waarbij de openingstrack ‘Tibet’ prominent op de tracklist prijkt. Een politiek statement dat we niet vaak tegen komen in de dance: waarom eigenlijk niet?

Muziek is al sinds jaar en dag een uitgelezen middel om maatschappijkritische teksten over te brengen op een groot publiek. Zo zette de legendarische jazzzangeres Billie Holliday haar prachtige stemgeluid al in de jaren ’30 in tegen het lynchen van gekleurde Amerikanen. De jaren ’60 en ’70 waren een waar walhalla voor de protestzanger; van Bob Dylan (‘Blowin’ in The Wind’) en John Lennon (‘Imagine’) tot James Brown (‘Say It Loud, I’m Black and I’m Proud) met als één van de beroemdste hoogtepunten '3 Days Of Peace And Music' op het Woodstock-festival in 1969.

Ook in de jaren daarna volgden, in iedere denkbare muziekstroming, nog veel protestsongs die inmiddels onderdeel zijn geworden van ons collectieve geheugen, zoals ‘What’s Going On’ van Marvin Gaye, ‘Get Up, Stand Up’ van Bob Marley en de uitgesproken teksten van hiphoppers als NWA en Public Enemy (‘Fight The Power’). Bands als U2 en Radiohead steken hun politieke mening niet onder stoelen of banken en vorige week stond Rage Against The Machine nog in een complete ‘Guantanamo Bay-outfit’ op Pinkpop te spelen.

De release van Great Stuff Recordings past dus prima in deze muzikale traditie, maar is binnen de dance eigenlijk een unicum. Natuurlijk zijn er wel dance-artiesten die zich inzetten voor goede doelen en wordt er de laatste veel aandacht besteed aan het milieu, maar uitgesproken kritiek op wereldwijde misstanden wordt nauwelijks geleverd. Ricardo Villalobos wou naar verluidt lange tijd niet optreden in de USA vanwege het Bush-beleid en LCD-soundsystem nam het eigen land op de hak in ‘North American Scum’, maar echte maatschappijkritische vocals van betekenis, of zelfs titels, vinden we maar nauwelijks terug in twintig jaar dance.

Dit is toch best vreemd, aangezien de dance zijn oorsprong vindt in de underground rond de gay-scene en de zwarte Amerikaanse gemeenschap. Liefde, gelijke rechten en tolerantie hebben altijd heel hoog in het vaandel gestaan en dance is vanwege het universele karakter van de muziekstijl heel geschikt om een politieke boodschap over te brengen.

Hoe komt het dan toch dat bijna geen enkele producer zijn vingers lijkt te willen branden aan netelige kwesties als bijvoorbeeld de oorlog in Irak, de situatie in Darfur en de mensenrechtenschending in China? Met andere woorden: waar blijven de elektronische opvolgers van ‘Imagine’ en ‘Get Up, Stand Up’?

Onze stelling is dan ook:

Dance-producers moeten hun muzikale invloed gebruiken en vaker een politiek statement maken.