Brabantse gezelligheid, ondanks regenbuien

Met een weersvoorspelling die eerder bij oktober hoorde dan bij een zomerdag in juli, gingen we goed voorbereid op pad naar Extrema Outdoor. Oude sneakers? Check. Warme trui? Check. Oerlelijke oranje poncho? Check. Op naar Aquabest, dat zijn naam dit jaar wel eens meer dan ooit eer aan zou gaan kunnen doen.

Tekst & foto's: Susanne Woning

Gezien/gehoord: Richie Hawtin, Carl Craig, Rejected, David Carretta, Le Chic, Josh Wink, Richard Bartz, Michel de Hey, Swedish House Mafia (Axwell, Sebastian Igrosso, Steve Angello), Magda en René Amesz.

Bijzonderheden: De heftige onweersbui bij vertrek voorspelde niet veel goeds, maar hoe dichter bij Eindhoven, hoe meer de lucht opentrok. Er kwam zelfs een warm zonnetje tevoorschijn. Op het festivalterrein was de sfeer dan ook prima. Iedereen liep lekker in t-shirt en topjes te genieten van deze onverwachte knipoog van de weergoden.

Na een eerste verkenningsrondje over het festivalterrein (Richie Hawtin had het publiek al lekker op dreef bij het Minus-podium en ook Erick Morillo mocht zich verheugen op een flinke opkomst bij Future Funk), was de eerste stop de White Noise-tent, waar Carl Craig bezig was met zijn set.

De eerste flarden van Jeff Mills’ ‘The Bells’ die vanuit de tent te horen waren, leken er al op te wijzen dat de grote C2 niet helemaal zijn dag had en voor de makkelijke weg van hitjes koos. Het lukte hem vervolgens ook niet om zijn eigen remix van Dave Angel’s ‘Airborne’ live in een nieuw jasje te gieten. Na nog wat inspiratieloos gerommel sloot hij af met een nietszeggende lichte percussietrack die roemloos werd weggedraaid toen het tijd was voor Fixmer & McCarthy.

Nog niet helemaal in de stemming voor de genadeloze techno van Terence Fixmer besloten we een ander podium op te zoeken, wat niet meeviel omdat de White Noise-tent op datzelfde moment in rap tempo volstroomde. Hadden we de memo gemist waarin gemeld werd dat Fixmer & McCarthy de nieuwe ongekroonde dancehelden van 2008 waren? Na veel ellebogenwerk lukte het om buiten te komen en werd de ware oorzaak van dit ongekende enthousiasme duidelijk.

Het zonnetje had plaatsgemaakt voor donkere wolken en de regen kwam met bakken uit de lucht. De meeste bezoekers vluchtten in tenten, onder bomen en zelfs onder geparkeerde vrachtwagens. En je kunt van minimalpubliek zeggen wat je wil, maar alleen bij de Minus-stage bleef iedereen massaal buiten staan, werd er hard gejuicht en kreeg Hawtin het voor elkaar dat er zelfs nog een tandje harder gefeest werd.

Na deze wolkbreuk was het tijd voor wat Hollandsche tunes bij de heren van Rejected op de Mixed-stage, die met hun oerdegelijke combi van tech house en minimal de voetjes van de drassige grond wisten te krijgen.

Even verderop was de stemming bij het kleine Novalectra-podium, dat bijna de hele dag het domein was van kitscherige en scheurende nu-disco en electro, aan het begin van de avond ook erg goed. De speakers in deze voormalige botsauto/kermistent stonden helaas wel zo onverdragelijk teringhard, dat het zonder oordopjes totaal niet te harden was op de kleine dansvloer.

Ook in de tent van Gigolo-labelbaas en houseveteraan DJ Hell heerste de electro en disco tijdens de liveset van David Carretta, die met zijn oversized snor zo van de set van een jaren zeventig pornofilm leek te zijn gewandeld. Een leuk tussendoortje, maar zijn gig viel in het niet bij de dikke tunes van de charmante Spaanse dames van Le Chic, die na hem in de line-up stonden.

Met een perfecte combi van minimal, minimale techno, acid en electro, een opvallend goed gevoel voor timing en bijzondere tracks met aanstekelijke samples, zorgde dit duo dat voor de eerste keer in Nederland draaide toch wel voor de verrassing van de dag. Erg jammer dat de opbouw van deze tent (torenhoge ronde booth in het midden en geen duidelijke plek voor de dansvloer) ervoor zorgde dat het vooral werd gebruikt als doorloop en er weinig mensen bleven hangen.

Daarna was het tijd voor een bezoekje aan Ovum-labelbaas Josh Wink in de White Noise-tent. Na een nogal droge start met synthetische minimaltracks zonder veel variatie, vond Wink in de loop van zijn set toch de diepte en begon hij wat meer met breaks en dikke baslijnen te spelen. Prima te doen en de tent zat goed vol, al genoten we vroeger toch meer van deze Amerikaan, toen hij nog regelmatig alle registers open gooide.

Uiteindelijk trokken de laatste zonnestraaltjes die inmiddels weer door het wolkendek hadden weten te breken en een korte liveset van de oude tooltechno specialist Richard Bartz toch meer. Hoewel de sound van Bartz in de laatste jaren veel melodieuzer en commerciëler is geworden en nu richting de tech house gaat, herkenden we toch gelijk weer de typerende donkere drive die hij altijd in zijn tracks weet te leggen en was het goed om deze producer uit München weer eens live in actie te zien.

We kregen nog veel meer tech house voor de kiezen bij Michel de Hey, die zo’n beetje alle easy hitjes die hij thuis had liggen blijkbaar in zijn platentas had gestopt; zelfs de EC-klassieker ‘Compound’ kwam nog voorbij. Leuk voor het publiek dat in grote aantallen was toegestroomd, maar wij kennen ook zijn mooie diepe 5-uur sets, waardoor zijn festivalgigs ons toch vaak tegenvallen.

Sowieso was subtiliteit en avontuur op dat moment van de avond ver te zoeken. Dave Clarke stond weer eens onverbiddelijk te rammen in zijn eigen White Noise-tent, Remy koos voor makkelijk te verteren tunes bij het Lakeside-podium en de Zweedse House Mafia trok bizar veel publiek op het Future Funk-podium met het aan elkaar mixen van tot gort gedraaide klassiekers als Plastikman’s ‘Spastik’, Booka Shade/ Mandy’s ‘Body Language’ en New Orders’ ‘Blue Monday’.

Het laatste stukje subtiliteit vonden we gelukkig nog bij Magda, die afsloot bij de Minus-stage. Het was inmiddels flink kouder geworden, waardoor de sfeer een beetje mat was, maar de echte die-hards lieten zich niet kennen en dansten, nog steeds in t-shirt en op slippers, gewoon lekker door op de afwisselend koele minimale en dikke warme techno die Magda ze voorschotelde.

We pakten nog een klein stukje mee van de set van René Amesz tijdens het begin van de grote finale op het water. Het mooi verlichte Future Funk-podium dreef inmiddels midden op het meertje en de tientallen gekleurde fonteinen aan de rand van het water zagen er veelbelovend uit. Maar aangezien de temperatuur nu echt behoorlijk gezakt was en de platenkeuze van Amesz ons helaas echt totaal niet raakte, hielden we het toch voor gezien.

Na al een keer een uur met de auto in de modder vastgezeten te hebben bij een ander festival, leek het ons bovendien slim om te vertrekken voordat duizenden auto’s het parkeerterrein zouden veranderen in één groot modderbad. Achteraf hoorden we dat veel bezoekers dan ook nog een uur hadden vast gestaan op het parkeerterrein voordat ze naar huis konden rijden.

Hoogtepunt: De zon die onverwacht toch regelmatig doorbrak, prima sets van Josh Wink, Richard Bartz en Magda en de ontdekking van de talentvolle Spaanse chica’s van Le Chic.

Dieptepunt: Modder in je rosé en het feit dat de sfeer over het algemeen toch wat minder was door de kou en de buien. Verder was er eigenlijk te weinig ruimte voor al die mensen op dat kleine stukje Aquabest.

Opmerking Bezoeker: “Dat is zijn paal en daar mag je niet aankomen” Dude wijst naar een wappie gozer die het duidelijk zwaar heeft en één van de tentpalen in de White Noise-tent als zijn houvast annexeerde, om er een uur lang bewegingloos tegen aan te kunnen leunen.

Decoratie: Ondanks het grote gebrek aan zon, wat toch wel onmisbaar is bij een festival aan het water, had de organisatie veel werk in de aankleding gestopt. Vj’s voorzagen elk podium gedurende de dag van visuals op grote LED-schermen en uiteraard was de eindshow weer mooi in elkaar gezet, met een drijvend podium, lasers en - volgens de berichten - spectaculair vuurwerk.

Wat mag beter: De prijzen voor bier, water en frisdrank vielen mee (€2,40), maar €4,80 voor rosé, broodjes hamburger e.d. was toch wel prijzig. Verder waren er voldoende toiletten, maar deze werden niet schoongehouden waardoor het later op de avond een behoorlijk smerige toestand werd. En het parkeren verliep ook niet vlekkeloos: 45 minuten in de file bij aankomst en veel bezoekers stonden tot lang na het einde nog vast op het parkeerterrein.

Bezoekersaantal: 35.000 (uitverkocht)

Oordeel: Op muzikaal gebied viel er niet erg veel nieuws te ontdekken op deze editie van Extrema Outdoor, maar de meeste grote namen maakten hun reputatie wel waar met prima sets. Vooral bij de kleine podia werd je soms toch verrast met leuke nieuwkomers en zelfs een lekker stukje hiphop of reggae. Verder petje af voor de Brabantse gezelligheid, want al was de sfeer minder uitbundig door het weer, toch was het publiek vastbesloten om er een gezellig feestje van te maken.

Extrema