Ambient Daan: Puur geluk

Puur geluk.

Toen de plaat uitkwam was het gelijk al een  klassieker. Dat had meer te maken met de clip die erbij hoorde die helemaal in het tijdsbeeld van toen paste. Ik neem jullie even terug naar 1985, het jaar van Live Aid, Evert van Benthem wint de Elfstedentocht (zo koud was het…), Gorbatsjov wordt leider in de USSR, het Heizeldrama speelt zich af in Brussel en Jamin gaat failliet (lag niet aan mij!). Het jaar waarin Dire Straits met het nummer ‘Money for Nothing’ komen. Meest pakkende phrase uit de intro is “I want my MTVeeeeeee”. Zoals ik als zei, een klassieker. En eentje die ik nog niet zo lang geleden in geremixte vorm tegen kwam in een mash up uitvoering met Flashdance van Deep Dish. Het toeval wil dat ik kort erna van mijn beste vriend de originele plaat kado kreeg. Gelijk flashte de mogelijkheden al door mijn hoofd om deze twee, de oude en de nieuwe generatie, de koning met zijn prins, de slagroom op het toetje samen te voegen.

Die kans kreeg ik in Paradiso alwaar ik in de kelder had plaatsgenomen om een eighties  flashback setje te draaien op WinterWooferland. Zo’n setje is punt 1: erug leuk om te draaien als je dat nog niet eerder in zo’n setting hebt gedaan; punt 2: best wel lastig om te draaien als je na een oude gabber als Buzz Fuzz moet draaien die in volle overgave zijn vorig leven als DJ staat in te halen en bij elke plaat het mengpaneel op een dusdanige manier misbruikt dat ik deze na zijn set heb moeten ontsmetten van pretvlekken. Enigszins beduusd bouw ik mijn set iets minder energiek op wat gelijk zijn effect heeft op de dansvloer, paniek slaat nog net niet toe maar bezorgdheid is op mijn gezicht te lezen.

Ik sla het pad in wat mij veel positieve feedback van publiek heeft gegeven; draai gewoon de plaatjes die jij op dit moment als je op de dansvloer staat in deze setting graag zou willen horen. Dus Neneh Cherry met Buffelo Stance is zo’n lekkere kraker en langzaam komen de mensen weer terug. Nu dan! It’s now or never, ok beetje overdreven. Ik gooi het origineel van de Dire Straits vanaf het begin erin en de spanning bouwt op, de gitaren komen en “I want my MTVeeeeeee” schalt door de speakers. Eigenlijk al mooi genoeg zo. Nee, tijd voor plan B, ik pak Deep Dish en op een mooi punt breng ik deze er langzaam in, speel met de bassen en gooi wat effect op het origineel. Ik kijk naar de dansvloer en merk eigenlijk vrij weinig, geen handjes of extatische blikken. Behalve bij mezelf, ik glunder. Toch is er een iemand die dit ziet, mijn ega. En zij laat mij lekker genieten…..