Generatiekloof

Alleenstaande vader zijn is niet makkelijk. Natuurlijk zitten er ook wat voordeeltjes aan, ik ging graag met jou naar het Vondelpark, je was een echte babe magnet. We hadden de grootste lol samen, op de fiets naar school zongen we uit volle borst en stiekum hoopte ik al op een opvolging van mijn carriere. Want je hielp graag mee met het uitzoeken van pappa’s platen en welke ik erna moest draaien. Ik maakte van kratten een verhoging om jou maar bij die draaitafels te laten komen, nam je mee naar de eerste editie van Dance Valley waar je vervolgens tijdens mijn set in de rugdrager naast me in slaap viel. Ik had het toen al moeten zien aankomen maar liefde maakt blind. Koninginnendag werd je van hot naar her gesleept, van feest naar feest. Ik had voor de zekerheid altijd oordoppen voor je bij me, ook daar dacht ik aan. Ik behoedde je voor je die al te enthousiaste collega DJ/organisator die je perse wilde laten zien hoe hij zijn neus poederde. Ik draaide je subtiel de andere kant op en liet je de decoratie van elfjes zien. Wat al te trots was ik toen je in het verre Eindhoven een flyer aan de verkoopster van de boekwinkel liet zien met een foto van je pappa erin: “dit is mijn pappa”!Mijn hart smolt.

Ik kan me nog herinneren hoe ik vroeger tegen de muziek van mijn ouders aankeek. Neil Daimond en Boudewijn de Groot klonk door ons huis. Getverderrie!! Dan maar beter die dreundende house beat, vette Junkie XL of Digweed. Striemende beats op mijn verjaardagsfeestje bij ons in de steeg, met DJ’s en dansende mensen, das pas kicken! Toch? Manna? Manna! Waar zit je dan?? Ik kijk door het raam naar binnen, geen Manna. Ik loop de trap op naar je kamer en doe zachtjes de deur open. Je ligt op het bed met een boek, Beyonce klinkt uit de radio. “Dit is pas lekkere muziek pap”. Ik geef je een kus en loop naar beneden………

Liefs pappa.”