Ode aan de Technics

Harry lemon is DJ/Producer en in binnen- en buitenland bekend als Lemon8. Hij draait over de hele wereld en produceert voor vele labels. Hij wast zijn haar met L'Oreal en gebruikt iedere dag Kruidvat scrub-creme. "Na een heftig weekend ben ik flink vies en heb ik het echt nodig." Wat heeft hij nog meer te vertellen...?

Ik was blind, maar nu kan ik zien: een ode Aan De Technics

Als je een tijd lang hetzelfde doet- werk, hobby, hond uitlaten- dat soort dingen, verval je al snel in routine. Dit is niet erg. Integendeel, het is heel normaal. DJ's hebben hier ook mee te maken. Laat ik mezelf als voorbeeld nemen:
Ik ben wat je noemt een werkende DJ. Dat wil zeggen: het is mijn beroep. Ik doe dit al een tijdje en ik ben er blij mee, want het is een leuk beroep. Het biedt veel afwisseling. Maar zoals in elk beroep omvat het bepaalde routinematigheden. Nu moet je het begrip routine niet verwarren met 'saai' of iets dergelijks. In dit geval behelst het een aantal handelingen.
In den regel begin ik met de voorbereiding. Na het kopen of krijgen van platen, maak ik een selectie. Dat betekent dus goed luisteren. Voor mij is het belangrijk dat ik de structuur van een plaat in mijn geheugen prent. Dat is belangrijk, want het mag niet gebeuren dat je net midden in een break, een overgang maakt. Ik wil vervolgens ook weten waar je een track eventueel weg mixt en de volgende plaat er in schuift.

Ikzelf maak altijd een notitie van de toonsoort van de desbetreffende plaat. (Niet iedere DJ doet dat.) Aangezien ik geen noten lees, gebruik ik daar mijn allereerste Casio keyboard voor. Vervolgens vermeld ik dat op de hoes en het label. Hiermee probeer ik valse overgangen te voorkomen. Zeker als je lange overgangen maakt is dit onontbeerlijk. Dit fenomeen wordt ook wel keymixing genoemd.
Als dat gedaan is, probeer ik mij een voorstelling te maken van de gig die ik dat weekend heb. Erg belangrijk, omdat geen enkele gig dezelfde is. Elke clubavond of feest verschilt natuurlijk van elkaar. Op Lowlands zet je toch een andere set neer dan in de Q in Zwolle, om maar een voorbeeld te geven. Met die wetenschap stel ik dus een set samen, en daar moet ik het dus maar mee doen.

Tot zover vrij normale handelingen, waar elke DJ zich min of meer aan overgeeft. Tenzij je net begint, denk je hier niet over na. Je doet het gewoon. Dat geldt ook voor het draaien zelf. Je komt binnen, snuift de sfeer op en wacht je beurt af. Gedurende die korte periode, luister je naar de voorgaande deejay, kijk je naar het publiek en bepaal je wat de eerste plaat wordt. Dat is erg belangrijk voor het verloop van de avond. Het kan zelfs een avond redden of ruineren. Erg belangrijk dus.
Dan is het moment gekomen dat je werkelijk begint met 'draaien'. Dit is tevens - voor mij althans - de grootste routinematigheid. Ikzelf denk op dit moment niet meer na. Vanaf dat moment is het een grote hand-oog-oor en hart coordinatie. Het hoofd staat uit en je doet je ding.

Nu heb ik in de 18 jaar tijd dat ik dit doe - tot voor kort - nooit de beschikking gehad over draaitafels thuis. Ik heb er zelfs nooit naar verlangd. Die dingen stonden daar waar je draaide. En aangezien ik elke week draaide, associeerde ik draaitafels dus met clubs en jongerencentra en niet met mijn tienerkamer. Los daarvan, waren die krengen toen ook al onbetaalbaar en ik had geen krantenwijk...
Maar een paar maanden geleden was het zover. Nadat ik af en toe wat draaitafels leende, brak de tijd aan om mijn eerste draaitafels te kopen. Het moest wel, want ik kreeg steeds meer het verzoek om mixen te maken voor radioshows, mixtapes voor promotors en meer van dat soort dingen. Ik huiverde bij de gedachte. Niet omdat ik ze niet wilde, maar om nou een vermogen uit te geven aan iets wat je elke week, gedurende 18 jaar voor niets gebruikt? Tja... Natuurlijk had ik wel een ouwe, gare Soundlab staan die ik ooit voor inkoopprijs bij Basic Beat had gekocht. Ik moest toch iets hebben om mijn platen door te prikken. Het kostte niets en het voldeed.
Ik deed dus mijn best om zo min mogelijk geld uit te geven en het oudhollandsche spreekwoord 'veel voor weinig', kreeg in mijn interpretatie zijn volle glorie terug. Stad en land belde ik af en ik schakelde iedere vage kennis in om maar zo goedkoop mogelijk aan Technics draaitafels te komen. Natuurlijk moest het Technics worden. Ik kan me geen andere draaitafel voorstellen in huis zonder de associatie van vreemdgaan. Bovendien kende ik haar geschiedenis. De geschiedenis van dance en DJ's loopt immers synchroon met Technics.



Daar stonden dus de dozen op de grond. Via, via had ik flink wat geld uitgespaard en ik was er trots op. Bovendien had ik ook nog eens het laatste model op de kop getikt: De Technics M3D. De eerste modificatie sinds 20 jaar en nog DJ-vriendelijker. Daarvoor had ik (ook met korting en met behulp van sponsoring) al een nieuwe mixer gekocht. Dat moest natuurlijk wel en ik ging voor het beste van het beste: De Allen & Heath Xone 62 mk2. Speciaal voor mijn eerste set had ik een mooie plank gekocht bij de Praxis en het mooi neergezet op een meter hoogte. Het was alsof er een kindje geboren ging worden. Er stond nog net geen ooievaar buiten.
Intussen was ik dus flink opgewonden geraakt, hoewel ik mij aanvankelijk verzette tegen 'die dure krengen'. Ik opende de doos en haalde behoedzaam de draaitafel (rotwoord, geef mij maar turntables) eruit. Echt zichtbaar was het nog niet. Die dingen waren goed ingepakt. 'Wat zwaar', dacht ik nog terwijl de geur van nieuwigheid indringend opsteeg. Die Japanners hadden, zoals bekend, geen half werk gemaakt van het inpakgebeuren. Het matje, het elementhoudertje, de single-dop, alles was keurig verpakt en alles wat eruit kwam glom en was vers. Dit was mijn kindje en ik was de vroedvrouw.

Een uur later stond alles aangesloten. Na achttien jaar was het dan zover: Echte draaitafels. Ik stapte anderhalve meter naar achteren en staarde naar het glimmende spul. Toen kreeg ik wat je noemt 'een realisatie'. Vergelijk het met een openbaring. Al die tijd had ik haar voor lief genomen. Nog nooit had ik de moeite genomen haar eens goed te bekijken. En wat was ze mooi. Ik was blind geweest, maar nu kon ik zien. Halleluja!
Mijn vingertoppen gleden langs de matte, zwarte behuizing. Langs de perfect gevormde arm gleed ik naar de naald en van daaruit naar de mat die op het draaiplateau rustte. Ik maakte een lichte scratch beweging en snoof de geur op van verse Japanse elektronica. Ik tilde het op en bekeek de onderkant. Ja, ook die was mooi. En zo had ik er twee.
Ik zal maar stoppen voordat dit echt op een ingezonden Playboy brief gaat lijken. Een ding wist ik in ieder geval zeker: ik zou nooit meer zomaar routinematig een Technics aanzetten. Ook al zijn ze in de clubs allemaal een stuk lelijker, stoffiger en vaak mishandeld, ze verdienen allen respect. Alleen al omdat ik zonder die krengen hoogstwaarschijnlijk nooit DJ was geworden.
Ik ben er verhit van geworden. Als je 't niet erg vindt, zet ik nu even een plaatje op...

Harry

Alles over de Technics draaitafels
Allen & Heath Xone 62 Mixer
Praxis
Harry Lemon Online