Jefferson

Mister Hi-five is back! Jefferson is al jaren dj en nog langer schrijver, enjoy zijn nieuwste, vurige blog...

Come on baby light my fire

Als columnist is het soms lastig om week in week uit met een leuk stukje te komen.

Ik smokkel dan wel eens met het juiste tijdstip van de door mij beleefde avonturen, een dichterlijke vrijheid die ik mezelf  permiteer in zo’n situatie. Moet kunnen nietwaar? Alles voor een mooi stukje.

Wat ik je nu ga vertellen is me echt afgelopen week overkomen.

Voor de duidelijkheid: ik woon op de derde etage ergens in Westerpark, mijn woonkamer loopt over in de keuken, vanwaaruit ik met een deur mijn balkon op kan. Het balkon ligt niet aan de straatkant, maar kijkt uit op een soort binnenplaats met verschillende tuinen.

Rechts van mij woont een Zuidamerikaans stel, dat elke week wel een schreeuwende en temperamentvolle ruzie heeft, zo ook afgelopen dinsdagavond. Er werd weer flink gegild, gehuild en met spullen gesmeten, daarna werd het stil....gelukkig.

Later die nacht rond een uurtje of 1 zit ik in de huiskamer achter m’n pc nog wat te werken, jointje in de mond,  ik luister via de 3voor12 site naar een setje van

Anja Schneider@Voltt. Sweet!

De serene rust wordt plotseling verstoord door het doordringende geluid van een alarm, dat via het openstaande raam de woonkamer binnendringt.

Geïrriteerd sta ik op, doe het raam dicht en ga weer zitten. Het alarm blijft maar afgaan, nu hoor ik een stem op de achtergrond, maar kan niet verstaan wat er wordt geroepen. Ik loop naar de keukendeur, doe hem open en loop het balkon op. Damn, ik zie rook uit de keuken van mijn buren komen en hoor dat iemand aan de overkant roept:’Brand, brand! Heb de brandweer al gebeld.’ Ik heb het nu prima verstaan.

Ik leun over mijn balkon en kijk recht in de keuken van de buren, waarvan de deur open staat, en zie een pan op het fornuis staan met daarin bijna 2 meter hoge vlammen. Snel spoed ik me richting buren, hang over het balkon en schreeuw:‘Ýo, brand! Hallo, hallo!!’ Geen reactie, er is niemand thuis...bummer! Maar redding is nabij: SuperJefferson to the rescue!

Ik klim over de balustrade naar het balkon van de buren en loop de keuken in.

‘Zoooo, best heet hier’ Rustig pak ik de brandende koekenpan beet, draai me heel langzaam om en loop een stukje het balkon op. Uit de pan vallen brandende stukjes vlees links en rechts van mijn (blote) voeten, ik laat de pan zachtjes zakken en zet hem op het balkon.

Met een bezem duw ik de pan van me vandaan en doof wat losvliegende stukjes vlees. Vanaf de overkant hoor ik de waakzame overbuurman een paar maal achtereen schreeuwen:’Niet met water blussen!’

Gelukkig heb ik tijdens brandweerles goed opgelet en weet dat water op brandend vet een oud-en-nieuw waardig vuurwerk tot gevolg heeft. Ik kijk snel rond in de keuken en zie een schort hangen, maak hem nat onder de kraan en werp het schort over de brandende pan. Dat zal je leren!

Vuur bedwongen. Ik bedank de overbuurman en klim weer terug naar mijn eigen balkon. Dan merk ik pas dat mijn linkerhand wel erg rood is en flink pijn doet.

Booo, heb ik gewoon mijn hand verbrand, waar is mijn Teflon pak als ik het nodig heb?

Met mijn hand onder de (lauw warme) kraan hoor ik één van de buren thuis komen. Ik loop het balkon op en zie de buurvrouw in de keuken lopen, ze kijkt heel verdwaasd en reageert niet op mijn geroep. Ze opent de ramen en pakt een bezem, maar lijkt zich niet aan mij te storen.

‘Graag gedaan, buurvrouw. Nee hoor, was kleine moeite, brandje van niks.’

.