PS interview: Mekon

Big beat is dood, leve Mekon. Lang voordat The Chemical Brothers en Fatboy Slim doorbreken maakt John Gosling al big beat. De Britse producer opereert veelal in de underground en steekt af en toe zijn hoofd even naar boven. Zijn debuut album Welcome To Tackletown komt in 1996 uit, maar dan horen we bijna tien jaar niets van hem. Nu is er op Wall Of Sound zijn nieuwe album Something Came Up, waarvoor hij onder meer samen werkt met artiesten als Bobby Gillespie (Primal Scream), Roxanne Shante, Marc Almond en Africa Bambaataa.

Tekst: Jesse Voorn

Welkom terug…

John: “Dank je, hahaa. Ik realiseerde me nooit echt dat ik weg was, zo kijk ik er ook niet echt tegen aan. Maar ik hou er nou eenmaal niet van om in het middelpunt van de belangstelling te staan, daar ben ik niet zo goed in. Sommige mensen kunnen kunst met roem combineren, maar ik niet. Ik blijf liever underground, dan heb ik meer vrijheid. Natuurlijk geeft een hele hoop geld je ook veel vrijheid, hahaa. Maar mensen willen tegenwoordig overal geld voor hebben, een vriendendienst zit er niet vaak meer in.”

Bestempel je jezelf dan ook echt als een underground artiest?

John: “Ik voel me er comfortabel bij, het past het beste bij me. Ik hoef minder concessies te doen. Ik heb ook hele commerciële dingen gedaan hoor, ik heb hits gehad, onder meer met William Orbit. Dat moest ik doen, om tegen mezelf te kunnen zeggen dat ik het kon, maar dat het niet iets is dat ik iedere dag wil doen.”

Wat was de reden dat je nieuwe album zo lang op zich liet wachten?

John: “Nou, ik ben vrij lui, dus dat zou een reden kunnen zijn. Maar verder ben ik ook druk geweest met andere dingen, zoals het krijgen van kinderen en mijn werk voor een mode ontwerper (Alexander McQueen, die ook de hoes van Something Came Up ontwierp, red). Daarnaast had ik ook geen platendeal. Ik had ook geen geld om te stoppen met de dingen waarmee ik brood op de plank kreeg, om me volledig op muziek te storten en dat vertraagt de boel ook wel.”

Uiteindelijk is het er dus toch van gekomen…

John: “Gelukkig wel. Ik vind muziek maken echt te gek. Als ik mijn uiteindelijke album zie, met hoes en al, dan is dat een echte kick voor me. Het maken van muziek zorgt ervoor dat ik niet doordraai. Maar ik doe wel mijn eigen dingen en dingen komen ook in circels. Iets wat men nu slecht vindt, kan in vijf jaar weer helemaal geweldig zijn. De smaak van het publiek is ondoorgrondelijk.”

En nu heeft het publiek de goede smaak nu terug?

John: “Yeah, haha. Ze hebben me gemist. Nee, ik heb altijd platen uitgebracht, dat is mijn therapie. Het is tegenwoordig ook erg makkelijk om zelf platen uit te brengen, maar het helpt wel als mensen open staan voor je ideeën.”

Je was de eerste begin jaren negentig die big beats maakte. Hoe was dat?

John: “Toen ik begon, bestond dat genre niet, maar ik werkte heel instinctief. Platenlabels wilden mijn eerste big beat platen ook helemaal niet horen, die stonden daar niet open voor. Pas na twee jaar ploeteren begon er wat beweging in te komen. Toen werd het heel populair, toen was het weer weg en nu is het er weer. Luister maar naar bands als Justice, die doen dat ook, alleen dan in een nieuwer jasje, maar het gevoel is er weer. Voor mij is het nooit weg geweest.”

Toch leek het een stille dood gestorven, ineens was het weg?

John: “Natuurlijk en zo moet het ook zijn. Je moet dingen vernietigen om door te kunnen gaan en de dancescene is daar heel goed in. Maar niets gaat echt weg, dat is gewoon de publieke perceptie. Big beat is er altijd geweest en steeds opnieuw geven mensen er een nieuwe draai aan. Nieuwe acid klinkt ook niet als de originele acid, het is geïnspireerd op de oude acid. Je moet wel doorgaan en niet alleen oude muziek recreëren, wat is daar nou de zin van?”

Als je naar je nieuwe album kijkt, pas het wel goed in deze tijd…

John: “Volgens mij ook ja. Het voelt goed voor mij om terug te zijn. Mensen houden nu van noisy muziek, maar ik wil nog steeds muziek maken die ik nergens anders hoor. Iedereen wil maar hetzelfde horen, maar gelukkig staan mensen open voor mijn nieuwe geluid, dat is wel te gek. Wat ik in het verleden gedaan heb hoor je ook wel terug, maar ik heb nu veel nieuwe skills. Ik ben beïnvloed door acid, funk, hiphop, industrial en house en nu ik ouder ben, ook door nieuwe dingen, zodat ik die weer in mijn geluid kan verwerken. Maar het is moeilijk om iets te maken dat anderen nog nooit gehoord hebben.”

Je hebt een neus voor wat goed is?   

John: “Dat is niet aan mij om te zeggen, maar ik ben wel heel gelukkig dat ik dit allemaal op deze manier kan doen. Ik maak gewoon mijn muziek en probeer nergens bij te horen en als ik op mijn instinct af ga, dan maak ik de beste nummers. Dat gevoel vertrouw ik. Ik geloof ook niet dat het toevallig is dat mijn nieuwe plaat nu uit komt. Ik wil niet dat mijn muziek onopgemerkt voorbij gaat. Ik ben al blij als er een paar duizend mensen naar luisteren, maar misschien wordt de volgende plaat wel een popalbum en wordt ik weer even een megaster.”

Check voor meer info ook www.wallofsound.net.