Filmreview: Tsotsi

Als je denkt dat Amsterdam-Zuid heftig is, ben je waarschijnlijk nog nooit in de townships van Johannesburg geweest. Daar is stromend water een luxe, is je leven drie biertjes waard en regeren de straatbendes. Een zo'n gang wordt geleid door Tsotsi. Veel stelt z'n bende van vier nog niet voor, maar al snel zien we dat het de altijd grimmig kijkende Tsotsi menens is.

In een beklemmende scène in de metro wordt een zwarte handelaar op een ijspriem gespiest, waarna het viertal z'n portemonnee rolt en de man in een verlaten coupé laten leegbloeden. Regisseur Gavin Hood zit er met z'n camera bovenop en laat daarmee en met een intense soundtrack de kijker peentjes zweten.

Hood is zelf Zuid-Afrikaan en vertelt zijn op een boek gebaseerde verhaal over een kansloos en gewetenloos straatschooiertje overtuigend. Bovendien is zijn film prachtig gefotografeerd in koperkleurig zonlicht met een allesverslindende groothoeklens en is de soundtrack met pompende dancehall en lokale 'kwaito'-beats supervet. Afgelopen zondagnacht won Hood dan ook terecht een Oscar waarmee Hood de omstreden Palestijns/Nederlandse film Paradise Now achter zich liet.

Tsotsi (‘schurk’) is vernoemd naar de hoofdrolspeler (indrukwekkend vertolkt door de volslagen onbekende Presley Chweneyagae) die al snel weerzin oproept door z'n daden. Na de ijspriemmoord slaat hij zijn vriend Boston bijna dood als die het waagt om Tsotsi te vragen naar zijn jeugd. Niet veel later krijgt een invalide het voor z'n kiezen en jat Tsotsi in een rijke wijk van Johannesburg een auto nadat hij de eigenaresse heeft neergeschoten. Als hij even later achterom kijkt, blijkt er een baby aan boord en is er stront aan de knikker voor Tsotsi.

Hij neemt de baby mee in een papieren boodschappentas, klungelt wat met kranten als luiers en koffiemelk als babyfood maar realiseert zich al snel dat de hulp van een echte moeder nodig heeft. Waarna er een opmerkelijke (en niet helemaal geloofwaardige) transformatie plaatsvindt.

Tsotsi is al veel vergeleken met 'die andere gettofilm' Cidade de Deus (City of God) en daar valt veel voor te zeggen. Tieners op het slechte pad, aangespoord door kansloze leefomstandigheden in de achterbuurten van de grote stad. Maar afgezet tegen de flitsend geschoten, snel gemonteerde en in uitgebleekte kleuren opgediende Braziliaanse kaskraker is de vorm van Tsotsi een stuk traditioneler. En bovendien niet vrij van clichés als 'filmregen', tacky flashbacks en huilende violen.

Wie daar langsheen kijkt, heeft aan Tsotsi een rauwe, prima geacteerde film met een vette soundtrack en een nagelbijtendspannend einde. 

René Passet