Innercity kende nauwelijks minpunten

We gaan terug naar de avond van de 29e december. Moedertje Natuur had in de uurtjes voorafgaand aan de opening voor een prachtig wit decor gezorgd, en gaf hiermee de RAI een mysterieus aanblik.
In de RAI waren 6 zalen waarin van 2step tot Techno gedraaid werd, plus verscheidene chill-outs en een Talent Room.

Het mooie aan zoveel verschillende stijlen is dat je als houseliefhebber altijd wel ergens aan je trekken komt. Als warming-up kozen we voor de Progressive-zaal. Deze werd gehost door Earth. Per en kornuiten hadden een smakelijk menu voor ons samengesteld. De tweede gang, waar wij drie kwartier van hebben genoten, was James Holden. Strakke, swingende en bovenal uplifting tonen gaf hij de mensen. De zaal was best leuk ingericht met videowalls die horizontaal boven de dansvloer waren bevestigd. Deed je echter een paar stappen teveel naar achteren, dan zat je al snel op een doorgaande route met mensenmassa’s. Vorig jaar ging het nog verkeerd met de grote hoeveelheden mensen in de RAI, dit jaar was er éénrichtingsverkeer en ging alles zonder problemen.

Met ons plattegrond in de hand verlieten we Holden, op zoek naar de Mainstage. De Main was ingedeeld als een langgerekte hal, met aan het uiteinde het podium en aan de zijkanten allemaal grote decorstukken. Verder hadden ze een aantal lasers neergezet, maar die haalden nauwelijks de achterkant van de zaal. En ook het geluid kon het niet helemaal bijbenen qua sterkte.In de Main waren de mannen van Xpress2 bezig. Deze jongens hebben hun sporen verdiend als producers van o.a. “Muzikum” en “Smoke Machine”, maar als dj kregen ze mij niet aan het dansen. Het zag er een beetje futloos uit; één voor één een plaat uitkiezen, opleggen en je schuif opendraaien. Maar goed, het duurde niet lang voordat Marco V. aantrad. Sinds de vorige Innercity-editie is zijn ster flink gestegen, en hij mocht dan ook op prime-time draaien. Hij begon geheel in stijl met de Innercity theme “GODD” en wat daarna kwam klonk ook goed. Het werd in de Main ontzettend druk en daarom besloten we na een nummertje of vier naar de Techno te gaan.

Na een flinke voettocht aangekomen bij de Techno, en we vielen meteen met onze neus in de techno-boter. Bij binnenkomst werd Dave Clarke aangekondigd, en dat hebben we geweten! Strakker dan naadloos gemixt, met veel gebruik van zijn drumcomputer; dit was techno van de allerhoogste plank. Ik vond het veel beter klinken dan Chris Liebling, die afsloot in de techno. Liebling was dan wel harder, maar al die (drie)dubbele beats ben ik persoonlijk niet zo’n fan van. Na Clarke gingen we weer terug naar de Main, voor Mauro Picotto. En Picotto liet er geen gras over groeien, hij gaf vanaf het begin volgas. Hoogtepunt na hoogtepunt kwam er in zijn set voor, samen met de beruchte Picotto-baslijn. Voor mij was hij de man van de avond. En de nacht sloten we af met Sven Väth. Hij zette een verrassende set neer, niet zo hard maar vooral zweverig. De vloer begon al aardig uit te dunnen, en veel mensen die er nog waren bleven met hun handen in hun zakken staan kijken. En uit die types bestond voor een heel groot deel het publiek van Innercity; mensen die de muziek eentonig vonden of die net van de borstvoeding af zijn.

Sven bracht het tot een goed einde, en iedereen kon huiswaarts. De kwaliteit van de sets was erg hoog, het personeel was vriendelijk, de entree was goed geregeld. Heel veel pluspunten tegenover nauwelijks minpunten. Complimenten aan ID&T, die een knalfeest hebben neergezet.

Tekst:Ruben Maase