'Liever gecompliceerd dan te makkelijk'

Met de release van een nieuw album markeren David Brown en James Taylor het tienjarig bestaan van Swayzak; officieel nog steeds een duo, maar inmiddels meer een collectief met diverse vaste gastartiesten. De diversiteit in nationaliteiten binnen deze 'familie' leidde dan ook tot de titel van het nieuwe album ‘Some Other Country’.

Tekst: Susanne Woning

Terwijl Nederland schuilgaat onder een donker wolkendek, verontschuldigt James Taylor zich even. Hij moet zijn raam dichtdoen, want er komt teveel zon naar binnen en dan wordt het te warm. Het is prachtig weer in Zuid-Frankrijk waar Taylor, geboren Londenaar, sinds 2003 woont. De andere helft van Swayzak, David Brown, is achtergebleven in Londen, maar gelukkig zorgde de hedendaagse techniek ervoor dat de afstand geen obstakel was om weer een sterk album af te leveren.

Gefeliciteerd met jullie tienjarig jubileum. Hoe kijk je terug op de ontwikkeling van Swayzak in de afgelopen 10 jaar?

James: “Het is geen ontwikkeling volgens een vastomlijnd plan geweest. In het begin ging het vooral om genoeg geld verdienen met een release om een volgende uit te kunnen brengen; en om een saai regulier baantje te kunnen voorkomen. Er kwamen vervolgens steeds meer mogelijkheden bij, zoals bijvoorbeeld dj-gigs en live-optredens, dus langzaam maar zeker is het eigenlijk meer dan een fulltime baan geworden. We willen elke keer een volgende stap maken met onze muziek en gelukkig lukt dat ons nu al 10 jaar”.

Swayzak is officieel een duo, maar jullie werken vaak met vaste gastartiesten. Kun je daar iets meer over vertellen?

James: “Het voelt als familie. Richard Davis doet vaak de vocals voor ons en we beschouwen hem als onze grote broer. Roger 23 (zelf ook producer, releases op Playhouse, red.) helpt ons al 9 jaar bij onze producties en de ideeën voor de albums. Hij heeft veel muziekkennis en is zo’n beetje onze wijze oom. Francesco Brini verzorgt de percussie tijdens live-optredens met David, als ik niet aanwezig kan zijn. Voor ‘Some Other Country’ zijn zangeres/dj Cassy uit Berlijn en de poprock van de Italiaanse band Les Fauves erbij gekomen. Het is inmiddels dus veel meer een collectief geworden.”

Jij woont in Frankrijk, David in Engeland en jullie brengen releases uit op een label (!K7) in Berlijn? Hoe werkt dat in de praktijk?

James: “Tijdens de productie van het vorige album ‘Loops From The Bergerie’, is iedereen overgekomen naar Frankrijk en hebben we daar de helft van de tracks opgenomen. Deze keer hebben we het heel anders gedaan. We werkten voornamelijk thuis en stuurden elkaar het resultaat of wisselden werk uit als we elkaar zagen bij optredens, huwelijken of begrafenissen. We kennen elkaar nu lang genoeg om zo te kunnen werken. Het was ook wel verfrissend om een keer niet samen in de studio te zitten voor een album. Je mist wel wat directe feedback, maar het is ook goed om weer eens op jezelf terug geworpen te worden tijdens het produceren. Verder was het ook handig omdat ik een dagmens ben en snel werk. David is een avondmens en vindt het prettig om soms wat langer door te werken.”

Op jullie nieuwe album horen we een meer gelikte, sinistere ‘back to basic’-kant van Swayzak. Minder jaren tachtig-invloeden en wat meer dansbare, zelfs minimal-achtige tracks. Zijn jullie hierbij beïnvloed door het geluid wat momenteel uit Berlijn komt?

James: “Daar werden we 10 jaar geleden ook al door beïnvloed. Duitsland was het eerste land waar onze muziek werd opgepikt en waar we onze eerste optredens hadden, dus die invloed is er wel. Maar tijdens het maken van dit album waren we eigenlijk meer bezig met electro en Chicago house; vooral muziek van begin en midden jaren negentig. Niet zozeer met de huidige Duitse minimale sound. ‘Claktronic’ klinkt misschien wel ‘minimal’, maar dan op een Afrikaanse manier. Er staan veel stijlen op het album, omdat we ons laten beïnvloeden door veel verschillende muziekstromingen.”

Jullie noemen het album in het persbericht ‘een reactie op al dat minimal-gedoe dat nu zo’n beetje mainstream is geworden’.  Wat bedoelen jullie daarmee?

James: “Er komt best goede diepe minimal uit en we hebben er ook niets op tegen. De beste dj’s nemen hun publiek mee langs allerlei muziekstijlen en daar past minimal ook prima tussen. Maar een hele avond alleen maar easy minimal-tracks vind ik wel erg saai. Zulke dj’s moeten hun horizon eens wat verbreden.”

Welke track spreekt je zelf het meest aan en waarom?

James: “Ik twijfel tussen ‘No Sad Goodbyes’ en ‘Smile And Receive’. Het zijn de twee popsongs van het album die je niet uit je hoofd krijgt. In beide tracks zitten veel lagen die tijdens het luisteren op een fantastische manier naar voren komen. Elke keer ontdek je weer iets nieuws. Ze waren oorspronkelijk dieper en meer basic, maar door het toevoegen van de vocals werden het ineens volwaardige songs. Maar goed, het wisselt, dus volgende week zou ik je misschien een heel ander antwoord geven.”

Wat zit er op dit moment in je iPod/ cd-speler?

James: “Ik zat vanochtend naar Wolf Eyes en Machinefabriek te luisteren. Machinefabriek komt uit Nederland, toch? Het is industriële ambient, zonder beats.”

In het rijtje artiesten waardoor jullie beïnvloed zijn staan ook New Order en Joy Division. In hoeverre hadden jullie te maken met de onlangs overleden Britse muziekgoeroe Tony Wilson, de ontdekker van deze bands uit de jaren tachtig?

James: “Dat zijn eigenlijk de inspiratiebronnen van David. We hebben nooit echt direct met Wilson samengewerkt, maar zijn wel opgegroeid met zijn tv-programma’s. Hij was iemand die deed waar hij in geloofde, zonder zich iets aan te trekken van wat de gangbare manier van zakendoen in de muziekwereld was. Dat zie je tegenwoordig niet vaak meer en ik had dan ook veel respect voor hem.”

Past deze filosofie ook bij Swayzak?

James (lacht): “Dat zou ik natuurlijk graag willen! Helaas zijn wij wel iets realistischer, want de huur moet natuurlijk ook betaald worden. We proberen wel zoveel mogelijk vernieuwende en afwijkende dingen te maken. Liever gecompliceerd dan te makkelijk; dat houdt je scherp”.

Ter ere van het jubileum en jullie nieuwe album, staan jullie op zaterdag 22 september in Club 11. Wat kunnen we verwachten?

James: “Helaas ben ik er zelf zaterdag niet bij; ik heb gehoord dat het een erg mooie locatie is. Volgens mij komen David en Francesco. Swayzak combineert tijdens de live-optredens allerlei samples uit verschillende tracks. Oud, recent en ook werk dat nog niet uitgebracht is. De nummers worden ter plekke opnieuw opgebouwd en er wordt veel geïmproviseerd, dus het is elke keer weer totaal anders”.

Zeg, is het voor iemand die oorspronkelijk uit het hectische Londen komt wel mogelijk om te aarden in een landelijke streek in Zuid-Frankrijk?

James: “Ik vind het echt heerlijk hier. Je blijft als buitenlander altijd een beetje een buitenbeentje bij de locals, maar dat vind ik niet erg. Ander tempo van leven, meer ruimte, het leven is hier veel minder gecompliceerd. Het ziet er dus naar uit dat ik hier nog lang zal blijven. Ik ga ook regelmatig met mijn kinderen naar het strand, want het is hier natuurlijk erg vaak mooi weer!”

Okee, stop maar! Het regent hier inmiddels weer dus we willen het eigenlijk niet horen! Bedankt voor het interview en veel succes.

James (grinnikt): “Graag gedaan!”

Pixel@ Club 11, zaterdag 22 september/ Swayzak (live), Estroe, Carlos Valdes en de vj's van Newsgroup/ Aanvang 22:30/ Entree 12 euro.

Swayzak

Recensie 'Some Other Country'