Weinig nieuws onder de technozon

Intro: ‘De·us ex ma·chi·na’ (de ~ (m.), dei ex machina/~'s): iem. die of iets dat op een beslissend ogenblik als 't ware uit het niets tevoorschijn komt en de oplossing brengt. Na een productiestilte van ongeveer zes jaar lijkt de van oorsprong Iranese Zweed Aril Brikha inderdaad bijna uit het niets weer op te duiken met een heel nieuw album. De verwachtingen waren erg hooggespannen na de dansvloerkraker ‘Groove La Chord’ uit 1998 en zijn vorige album ‘Deeparture In Time’ uit 2001. ‘Ex Machina’ zou hiervoor dus een oplossing moeten bieden.

Genre: (Detroit-)techno, tech house

Bijzonderheden: Net als veel releases van de door Detroit geïnspireerde producers in het afgelopen jaar, kiest ook Brikha voor een terugkeer naar de techno-roots, met veel oldskool synths en percussie. Zo lijken de techbassen en melodielijnen uit ‘Lady 707’ rechtstreeks uit het verleden te komen en zou ‘Room 337’ of ‘Kind Of Nitzer’ niet misstaan op een album uit 1993.

‘Leaving Me’ is in principe één van de mooiste tracks op het album, maar klinkt in eerste instantie bijna als een kloon van Vince Watson’s ‘The Floating Chamber’. Ook de eerste klanken van ‘Gres’ komen de geoefende technoliefhebber wel heel erg bekend voor. Brikha weet vervolgens nadrukkelijk zijn eigen stempel op deze bekende thema’s te drukken, maar het geeft wel aan dat de Detroit-techno producers de laatste tijd allemaal in hetzelfde kleine muzikale vijvertje aan het vissen zijn en dat verveelt snel. Waar een Quince of Watson dan nog spannende breaks of onverwachte house en jazz toevoegen om je als luisteraar even te verrassen, kiest Brikha ervoor om de flow van de tracks bijna gewichtsloos voort te laten kabbelen.

Toch is het absoluut geen vervelend album, worden de zweverige synths prachtig over de baslijnen gedrapeerd en luistert het lekker weg. ‘More Human’ is een vrolijke zomerse ‘niks aan de hand’-track en de titeltrack ‘Ex Machina’ lijkt een potentiële dansvloerkraker met een heerlijke diepe 303-sample. Hetzelfde geldt voor ‘Kept Within’ met een aanstekelijke resonerende, bijna elastieken bas en lekkere up tempo rides. Het probleem ligt waarschijnlijk meer in de timing van ‘Ex Machina’, dat na albums als ‘En.vision’ van Quince en ‘The eMotion Sequence’ van Vince Watson, gewoon niet zoveel toevoegt aan de Detroit techno anno 2007.

Hoogtepunt: ‘More Human’, ‘Ex Machina’ en ‘Kept Within’.

Dieptepunt: De track ‘Contact’ is echt te saai voor woorden en ‘Anna’s theme’ komt als afsluitend stukje geïmproviseerde jazz niet echt uit de verf.

Aanrader, twijfelgeval of bagger: Toch een aanrader, aangezien je ongelukkige timing een producer niet moet aanrekenen en er zeker een aantal lekkere tracks op het album te vinden zijn.

Oordeel zelf: 'Ex Machina'

Luister ook eens naar: King Britt en Deetron

Peacefrog

MySpace Aril Brikha