Slam - Nightdrive (Resist)

Spannend nachtritje

Intro: Dat de bazen van het Britse Soma label zelf ook zeer verdienstelijk een plaatjes kunnen draaien is al wat langer bekend maar met deze mix-dubbelaar leveren ze misschien de beste af. 'Nightdrive' is precies wat het beoogt te zijn, een soundtrack voor die nachtelijke ritjes op bochtige, onverlichte wegen met de donder aan de horizon. De eerste cd verkent de progressieve kanten van de minimale techno, terwijl de tweede cd wat conventionelere en hardere technopaden betreedt.

Tekst: Menno

Genre: minimal/techno
Bijzonderheden: Wat snel duidelijk wordt is dat de eerste (minimal) mix met kop en schouders boven de tweede schijf uitsteekt. Niet alleen de tracklisting is veelbelovender, maar de mix-foefjes van Stuart McMillan en Orde Meikle zijn op de eerste mix echt wat indrukwekkender. Op cd 1 weet Slam handig het (soms wat oeverloze) gepiel van minimale techno draaglijk te maken door deze tracks niet te lang door te laten lopen en af te wisselen met zwoegende platen als die van Robert Drewek vs Tomie Nevada. Hierdoor blijft er een goede balans tussen de stuiterende plopbasjes van de Wighnomy Brothers en Marc Houle en de wat makkelijkere ritmes van Mathias Schaffhauser en Blackstrobe. Minimal mixen vereist nou eenmaal een gebruiksaanwijzing en Slam heeft die goed gelezen. Eigenlijk was dit prima geweest, maar de heren McMillan en Meikle hadden blijkbaar de smaak te pakken en hebben ook een tweede schijf volgemixt met de wat stevigere techno van onder andere Jon Dahlback, Funk D'Void en Adam Beyer. Het is allesbehalve standaard beuktechno: het raspende, progressieve randje van de eerste cd is ook hier in verdunde vorm aanwezig. Op de tweede mix zijn het vooral de danskletsers van SaD MaFioSo en Matt Tolfrey & Craig Sylvester die de mix dragen, tracks die het vooral van hun uitzinnige climaxen moeten hebben. Daarom klinkt het allemaal wat saaier, wat makkelijker, wat toegeeflijker en tja, ze hebben zich nou ook niet helemaal scheel zitten mixen met 15 tracks. Toppunt van deze mix is dan toch de 'love-it-or-hate-it' plaat van Hiroki Esashika die wat mij betreft in de 'love it' hoek kan vanwege de meligheid. Het zijn die plaagstootjes waardoor Slam de tweede cd weet te redden. Over het geheel genomen blijft deze mix-dubbelaar dus toch hoog boven het maaiveld uitsteken.
Hoogtepunt: heel cd 1 en van cd 2 natuurlijk Hiroki Esashika's 'Kazane'
Dieptepunt: Het platte einde van cd 2
Twijfelgeval, aanrader of bagger? Aanrader
Oordeel: cd 1: 7,5 cd 2: 7
Luister ook eens naar: Dave Clarke - World Service 2 , Alex Smoke - Incommunicado , Luke Slater - Fear And Loathing 2

Meer info:
Resist Music
Slam
Soma