Rob Da Bank - Sunday best (Sunday Best)

Volslagen gestoord, maar eigenlijk briljant

Luisteren naar Rob Da Bank

Intro: Rob Da Bank (en nee, dat is niet zijn echte naam) is medeoprichter van de Sunday Best-clubnights in London. Tevens is hij een BBC1-jock, die samen met Chris Coco, het programma 'Blue Room' produceert. Een man met een brede muzikale smaak, die daardoor zelfs tijdelijk de show van John Peel, na zijn overlijden, mocht overnemen. En de man achter 'Bestival', een jaarlijks festival op het 'Isle of Wight' dat je qua line-up zo'n beetje als een kruising tussen Supernatural en Rockit moet zien.

Tekst: John

Genre: Eclectisch.
Bijzonderheden: Cd 1 is Rob's selectie van stoffige disco en balearic beauties. Rob's smaak is behoorlijk eclectisch. And that is most certainly the understatement of the year. Hoe krijgt hij ze bij elkaar gezocht? Een bezoek, met bijbehorende greep in de platenkast, aan mijn moeder, mijn zwager en mijn tante Thea zou het zelfde resultaat hebben. Alles begint weliswaar very stylish met 'La ritournelle'. Topclass! Maar dan gaan we gelijk door naar ouwe soul, stoffige Braziliaanse ritmes, Kraut-danceclassic 'City Lights', en Demis Roussos in de disco. De foute kant van Laidback's maxisingle, een jaren-60-easy-tune, gladde discofunk en een banjo-mondharmonica-chiller volgen. Heeft Rob dan helemaal geen schaamtegevoel? Dat laatste nummer heeft wel weer wat trouwens. Drama en bombast vooral. Net als de schitterende track van de 'Superimposers'. Flunk doet New Order's 'True Faith' nog eens extra breekbaar over. En Flash and the pan hadden dus toch nog meer coole tracks. En dan ook nog even twee keer achter elkaar lekker in een dip gaan met Khonnor en Whitey .
Op cd2 horen we een selectie van zijn eigen label. En dat is minstens net zo gevarieerd, en klinkt als pingpongelectro. Steely Dan in Japan-pop. Pornopunk. Piano-New-wave-disco. Beegeesfunk, Latin met de pitch op +8. Goddomme, ik kap er mee. Deze genres slaan nergens meer op. Een ding is in ieder geval duidelijk: Rob is truelly the master of WEIRD! Maar dan wel 1 met een goede smaak.
Hoogtepunten: Sebastien Tellier, Superimposers, Danmass, en een heel groot gedeelte van cd-2.
Dieptepunt: De eerste keer dat ik hem draaide.
Twijfelgeval, aanrader of bagger? Moeilijk, moeilijk, moeilijk. Moet ik deze nou aanraden of niet? Het duurde bij mij een week voor ik dacht: toffe cd eigenlijk. Volslagen gestoord, maar eigenlijk briljant.
Als je dit goed vindt luister dan ook eens naar: Zo eclectisch had ik ze nog niet. Geen idee.
Oordeel: 8+

Sunday Best