Combi-review: Out Hud & Whitey (!K7/1234)

Geslaagde dance-rockcombo's

Intro: De vermenging van dance en rock is nu alweer een tijdje aan de gang. De nieuwste opleving begon met uit New Yorkse kelders geschoten bandjes die de nadruk op dansplezier, disco en rock legden. Zij maakten de weg vrij voor andere bands die soms al veel langer bezig waren. Via energieke live-optredens veroverden ze de wereld, dansen werd heilig verklaard en de dansvloeren werden in vuur en vlam gezet. Twee nieuwe albums belichamen op verschillende wijzen dansvloergeilheid en de brullende no-nonsense van rock.

Tekst: Menno

Out Hud - Let Us Never Speak Of It Again (!K7)

Genre: electronische poprock. Of zoiets.
Bijzonderheden: De eerste plaat die onder de loep wordt gelegd is het tweede album van Out Hud. Na het succesvolle 'S.T.R.E.E.T.D.A.D.' uit 2002 bleef het even stil rond de band. Geen verrassing, want Out Hud bestaat voor de helft uit leden van !!!, die het druk hadden met... !!! dus. Toch jammer, want Out Hud heeft misschien wel meer te bieden dan de vluchtige discorock van !!!. 'Let Us Never Speak Of It Again' staat boordevol met leuke (en dansbare !) liedjes die, net zoals bij !!!, alle kanten opslingeren. Met een toefje psychedelica, roffelende (elektronische) drums en kletsnatte basgitaren als hoofdingredienten zingen Phyllis Forbes en Molly Schnick de boel aan elkaar. Of het nu dansvloervullers zijn zoals 'How Long' en 'One Life To Leave' zijn, of de ietwat lang uitgesponnen psychedelica op 'The Song So Good They Named It Thrice', overal weet Out Hud te verrassen door zowat elke minuut met halfdronken meligheid uit verschillende muziekvaatjes van de jaren '80 en '90 te tappen. En met 'Dear Mr. Bush, There Are Over A 100 Words For Shit And Only One For Music. Fuck You, Out Hud' (sic !) hebben ze in ieder geval een leuke opvolger voor 'Me And Giuliani Down By the Schoolyard (A True Story)'. Hoe verzinnen ze het.
Hoogtepunt: o.a. 'How Long', 'One Life To Leave'
Dieptepunt: Niet noemenswaardig
Oordeel: 7.5

Whitey - The Light At The End Of The Tunnel Is A Train (1234)

Genre: Stevige dansrock
Bijzonderheden: Nathan J. Whitey is eigenlijk al jaren bezig met dans en rock, maar pas sinds het laatste jaar lijken de sterren goed te staan. Eindelijk lijkt hij meer aandacht te krijgen en al luisterend naar dit album wordt het duidelijk dat die aandacht compleet terecht is. De mix van dance met rock hoeft niet te leiden tot halfzacht gepruts achter keyboards en discoballen. Whitey bewijst het met het toepasselijk getitelde 'The Light At The End Of The Tunnel Is A Train'. Nathan J.Whitey presenteert hier dansrock met kloten, muziek die zorgt dat jij doet wat hij wil. Opgepompte, vierkante ritmes die als stoomtreinen door de gitaarakkoorden scheuren, een niet ter zake doende ijle stem die verscholen gaat achter een flinke brij gitaardistortion, keyboards die zo uit de mottenballen getrokken zijn, titeltracks waar zo hard -niet- over nagedacht is. Het voegt allemaal toe aan de levendigheid van deze plaat. Met tracks als 'Y.U.H.B.M.2', 'A Walk In The Dark/Reprise', het punky 'Non Stop' en 'Halfway Gone', en nog wat ongepolijste rock is dit album puur en rommelig, vies en grof in de mond. En zeer dansbaar.
Hoogtepunt: 'Y.U.H.2.B.M.2' en vele anderen
Dieptepunt: Geen.
Oordeel: 8