Warp gooit de gesel over STRP

Het was ‘No more mr. Nice Guy’ op de zaterdag van STRP. De gemoedelijke klanken van de Garniers en Mayers van deze wereld werden verruild voor het ruigere experimentele werk. Grote publiekstrekker in een line-up met veel bekende Warp-gezichten,  was natuurlijk het enfant terrible van de elektronische muziekwereld:  Aphex Twin.

Tekst & foto's: Susanne Woning

Eindhoven is ieder keer weer net iets langer rijden dan je denkt, maar met wat kunst- en vliegwerk wisten we ons toch vrij soepel langs de ontelbare wegwerkzaamheden op de A2 te werken. Nog net op tijd voor de tweede helft van de set van Squarepusher. Wie zet zo’n heftige act dan ook om negen uur ’s avonds al op het programma?

Aan de andere kant wel een goede proloog van wat de tweede avond van STRP voor ons in petto had: zagen, schuren, beuken en glitchen op het hoogste niveau. Squarepusher is de beroerdste niet en gaf gelijk vol gas. In een goed uitgebalanceerde set, met veel nieuw werk maar ook een paar klassiekertjes ‘baste’ Thomas Jenkinson de zaal binnen no time vol.

Met een stukje ongeloof ondergingen we het nietsontziende tempo waarop Jenkinson op de snaren van zijn basgitaar stond te ‘slappen’. De drummer die hij voor deze livegig had meegesleept deed trouwens niet voor hem onder en schoot zijn toms, snares en hi-hats als een mitrailleur op het publiek af. We meenden ‘Delta V’ voorbij te horen komen en ‘A Real Woman’ van zijn album ‘Just A Souvenir’. 

Een tripje naar het verleden met 'Journey To Needham’ uit 1997 kon rekenen op een warm onthaal van de toegestroomde Squarepusher-fans. En alsof hij het tijdens de rest van zijn set lekker rustig aan had gedaan, gooide Jenkinson het tempo aan het eind gewoon nóg een flink stuk omhoog. Dit audiovisuele geweld kon je bijna geen muziek meer noemen, maar indrukwekkend was het wel. Wat kan die man bassen!!

Luke Vibert kreeg vervolgens de (ondankbare) taak om de tijd tussen Squarepusher en Aphex Twin in te vullen. Hij is normaal gesproken niet vies van een breakbeat/acid-experimentje, maar koos op deze avond voor een meer ingetogen electro acidset, met onder meer zijn eigen hit ‘I Love Acid’. Een begrijpelijke keuze van de Brit, gezien de rest van de line-up (je kunt tenslotte niet uren achter elkaar doorrammen), maar Vibert-fans vonden het duidelijk te sloom en de zaal liep behoorlijk leeg.

Een uitstapje naar Ceephax Acid Crew (de jongere broer van Squarepusher, Andy Jenkinson) bracht niet  de voldoening die we zochten. Veel bezoekers waren wel in voor een potje uptempo retro acid en het ging goed los; bij vlagen proefden we iets van een ouderwets gabber-sfeertje. Het was niet helemaal ons ding, deze ‘Atari met een speedoverdosis’-sound, maar dat hoort gewoon bij een avond vol experimentele muziek.

In de zaal van de kunstwerken werd intussen ook heftig gesprongen en bewogen. Zo kon je bijvoorbeeld op een groot videoscherm al springend worden opgenomen in een ‘enthousiast publiek’ dat bestond uit al eerder gefilmde springende mensen. Het grootste deel van de installaties op STRP is interactief, wat altijd grappige toestanden oplevert met publiek dat inmiddels aardig wat genotsmiddelen achter de kiezen heeft. Na deze korte kunstzinnige pauze begaven we ons snel weer naar de grote zaal, want gelet op het grote aantal grauw gewassen ‘Selected Ambient Works’ T-shirtjes ging het daar behoorlijk druk worden.

Vibert draaide erg knap binnen vijf tracks van zijn eigen laidback sound naar een goed startpunt voor de hoofdact van de avond, Aphex Twin & The Hecker, toe. In muzikaal opzicht is AFX eigenlijk de enge man waar je vroeger voor gewaarschuwd werd door je moeder: ‘hij lokt je met grapjes en beloftes, maar blijf uit de buurt, anders loopt het slecht met je af!’ Ook deze avond nam het duo ons mee op een –op het eerste oog- vriendelijke muzikale wandeling, met een elektronische mengelmoes van hiphop, breakbeat, foute distortion disco en zelfs wat ska en dubstep.

Langzaam maar zeker werden we met tracks als ‘Hedphelym’ en ‘Analogue Bubblebath’ toch echt richting dat donkere bospaadje gedrukt, waar we eigenlijk niet in durfden. Kort werden we nog even gerustgesteld met de mooie klanken van ‘Fenix Funk 5’. Maar vanaf het moment dat de onheilspellende baslijnen ons via het kraakheldere surround geluidssysteem van achteren aanvielen en voor zwaar kippenvel zorgden, was het duidelijk: er was geen weg meer terug. Dat was trouwens ook letterlijk het geval, want de zaal was zo vol dat een snel bezoekje aan Hudson Mohawke er echt niet meer inzat.

De temperatuur steeg en bij iedereen gutste het zweet van het voorhoofd. Het tempo werd steeds hoger. En Aphex Twin zou Aphex Twin natuurlijk niet zijn als hij geen ranzige finale voor ons in gedachten had. In het laatste kwartier vol heftige drillcore, werd het publiek getrakteerd op erg grafische videobeelden van lijkschouwingen en smerige poepseks. Veel bezoekers konden de beelden niet aanzien en gingen met hun rug naar het scherm staan, anderen gaven over en er gingen zelfs mensen compleet out.

De ervaren Aphex-fans waren trouwens niet helemaal tevreden. Ze hadden meer nieuw materiaal verwacht en de set was rommelig opgebouwd, met hier en daar zelfs wat flinke mixfouten. Maar voor uw razende reporter was dit een prima AFX-doop. De onmiskenbare spanning tussen geniaal genot en totale afkeer, de manier waarop Richard D. James zijn publiek weet te gijzelen met spannende rides tijdens de breaks en hoe hij allerlei samples en stijlen door elkaar weet te mashen: het was toch echt wel genieten!

Het grootste deel van het publiek staarde totaal wezenloos voor zich uit, toen ze de grote zaal uitstroomden. Tim Exile ving ze op in de kleine zaal met een mix van funky elektronica en drum & bass, onder begeleiding van zijn Depeche Mode-achtige vocals. Luke Vibert meldde zich weer in de grote zaal. Maar we waren zo gezandstraald door Aphex Twin dat het allemaal niet goed meer registreerde. Benga en DJ Gomes hadden we recent ook nog zien draaien, dus we besloten daar niet meer op te gaan zitten wachten. Op naar het noorden dus, naar ons lekkere bedje.

Hoogtepunt: De kunsten van Squarepusher en het constante tegenstrijdige gevoel tijdens de set van Aphex Twin en The Hecker.
Dieptepunt: Vooral bij Aphex Twin was het véél te warm en druk.

Decoratie: De lichtshow varieerde nogal; van spectaculair bij Squarepusher en Aphex Twin, tot bijna geen effecten bij Luke Vibert en in de kleine zaal. Maar dat kan natuurlijk ook te maken hebben met op- en afbouw…

Wat beter mag: Weigerende biertaps bij de bar in de kleine zaal en veel te lange rijen bij de muntjes en toiletten. Soms duurde het zelfs vijf minuten voordat je de wc-area UIT kon!

Opmerking bezoekers: ‘Aaaaaah neeeeee, gatveeeeer, ranziiiig’ (Het voltallige publiek bij het eind van Aphex Twin; toch knap als je dit duizenden bezoekers tegelijkertijd kunt laten roepen) :-)

Aantal bezoekers: Uitverkocht

Oordeel:  STRP 2009 was gezelliger dan de editie van vorig jaar en de line-up was ook erg dik. Toch blijft het in feite een kleinschalig festival. Daardoor kan het gebeuren dat je je een tijdje moet ‘vermaken’, als er in beide zalen acts staan waar je niet helemaal warm voor loopt. Misschien een idee om echt twee totaal verschillende muziekstromingen op de twee podia te programmeren? Verder zijn we er volgend jaar natuurlijk gewoon weer bij.

STRP

Lees hier het verslag van dag 1