Pascalle: Wie wat bewaart....

Hier is ze, Pascalle; 23 jaar, stewardess en niet vies van een feestje. Vervolgens houdt de vliegende nachtvlinder een blog bij.

Eens in de zoveel tijd krijg ik ontzettend de behoefte om te gaan opruimen. (Zal wel hormonaal gestuurd zijn?) Meestal ga ik dan rustig liggen en wacht ik tot die enge opruimkriebels weer verdwenen zijn. Vandaag doe ik dat niet. Ik geef me over aan de drang tot opruimen die plotseling in me boven komt.

Ik kijk naar de chaos om me heen en vraag me af waar ik in godsnaam moet beginnen. Gemeente Reiniging, schiet er even door m’n hoofd. Maar ik besluit toch zelf de boel onder handen te nemen. Het lijkt me het beste om te beginnen met alles sorteren. Vol goede moed begin ik stapeltjes te maken. Het worden er steeds meer: Stapels met belangrijke papieren, nog te betalen rekeningen, reeds betaalde rekeningen, iets minder belangrijke papieren, foto’s, CD’s die ik niet meer luister, CD’s die ik nog wel luister, kleding die ik nog draag, kleding die ik nog wel zou wíllen dragen maar waar ik van-ze-lang-zal-ze-leven niet meer in ga passen, kleding waar ik nog niet dood gevonden in wil worden, make-up, tassen, enz.

Na een paar uur kijk ik moedeloos om me heen. Dit gaat niet werken, de chaos is alleen maar  groter geworden. Ik heb mezelf ingebouwd! Ik besluit het iets rigoureuzer aan te pakken. Zonder pardon schuif ik hele stapels met troep de prullenbak in. Waarom zou je dingen laten wegstoffen als je ze nooit gebruikt?  Volgens mij heb ik mezelf de afgelopen jaren wijsgemaakt dat het verboden is om CD’s weg te gooien ofzo. Aan die achterlijke regel is vandaag gelukkig ook een eind gekomen! De Backstreetboys (*schaam*), Yabbadabbadance 1 t/m 400 (ja echt!), Tom Harding…  (waarom heb ik daar een CD van?!) Ze verdwijnen allemaal de vuilnisbak in. Zo simpel kan opruimen zijn!

Ik krijg de smaak te pakken. In kom een bijna antieke liefdesbrief van een verdrietig ex-vriendje tegen en kan het niet laten hem nog eens te lezen. Werkelijk hartverscheurend. Of eigenlijk is het hilarisch. Ik kom spelfouten tegen waarvan het gewoon knap is dat iemand ze kan bedenken. Het woord ‘Want’ met –dt?! En wat een gevoel voor drama kunnen jongens van achttien hebben zeg! Lachend verfrommel ik de brief en gooi hem weg.

De rest van de middag worstel ik me zwetend en puffend door de andere stapeltjes heen. Bij het stapeltje “Kleding die ik nog zou wíllen dragen maar waar ik van-ze-lang-zal-ze-leven niet meer in ga passen” moet ik wel even slikken.  Natuurlijk weet ik allang dat ik dat spijkerbroekje in maatje 26 nooit meer zal passen. Maar ik hield hem altijd in de kast hangen onder het mom van ‘jeweetmaarnooit…’ Nou, ik weet het wel: Eén, twee… weg ermee!

Aan het eind van de middag kijk ik tevreden om me heen. Wat een ruimte ineens… Deze manier van opruimen bevalt me prima! Dit zou best eens mijn nieuwe hobby kunnen worden. Ik zet mijn computer aan om mijn e-mail te checken. Op de startpagina lees ik dat er iemand $305,- voor een leeg blikje hondenvoer van Paris Hilton betaald heeft. Ik frons mijn wenkbrauwen en vraag me af wat ik bizarder vind:  Het feit dat iemand $305,- betaalt voor een blik leeg hondenvoer, terwijl je voor dat geld minstens 100 keer zoveel volle blikjes zou kunnen kopen? Of het feit dat iemand in andermans vuilnisbakken snuffelt en er dingen uit meeneemt en verkoopt!? Ik lees verder dat Paris haar tandenborstel en een blikje cola ook honderden euro’s hebben opgeleverd. Ik gruwel van het idee dat er waarschijnlijk ook freaks zijn die haar maandelijkse uitspattingen uit de vuilnisbak vissen. Want Paris Hilton… die wordt toch ook gewoon iedere maand ongesteld? (Of gelden er wat dat betreft ook al bijzondere regeltjes voor haar?!)

Ik klik nog even verder en bekijk het nieuws van vandaag. Oorlogen, terrorisme, ziekte en verderf... Zoals iedere dag is het weer één en al ellende wat de klok slaat. Maar dan zie ik een artikel waar mijn ogen van beginnen te glinsteren. Er staat dat er afgelopen week een liefdesbrief van Napoleon is geveild voor 400000! De twinkeling in mijn ogen maakt plaats voor dollartekens. $$$$ Tjitjiiiing!

Ik spring op en scheur mijn vuilniszakken weer open. Ik kan mezelf wel voor m’n kop slaan! Waarom heb ik de liefdesbrieven die ik later nog van andere slijmjurken gekregen heb nou verbrand? (Tjah ik ben altijd al een beetje een dramaqueen geweest...) Gelukkig zie ik de liefdesbrief die ik vanmiddag heb weggegooid nog  onder in de vuilniszak liggen. Nou was dat achttienjarige pubertje die de brief geschreven heeft niet erg poëtisch. Eigenlijk kon hij niet eens één foutloze zin schrijven. En ik weet niet wat hij tegenwoordig doet. Ik betwijfel of hij een keizer, beroemd acteur of kunstenaar is geworden. Toch gris ik de brief uit de vuilniszak en strijk hem glad. M'n oude tandenborstel en lege shampoofles pluk ik ook onder de troep vandaan. Je weet maar nooit….

Check ook mijn Hyves-site (http://pascalle83.hyves.nl/blog/)