René Passet's filmreview: Troy

Is het toeval dat afgelopen weekend twee oude films van regisseur Wolfgang Petersen, Das Boot en Outbreak, op televisie te zien waren? Natuurlijk niet. De promotiemachine van Troy draait al weken op volle toeren. In bushokjes kijkt Brad Pitt ons sinds vorige week peinzend aan. En ook via radiospotjes worden we naar de bioscoop gelokt. Begrijpelijk, want de bijna 200 miljoen dollar die de film kostte moeten natuurlijk worden terugverdiend.
Troy is weliswaar een van de duurste films van de 2004, maar in tegenstelling tot een geldverslindend gedrocht als Van Helsing is Troy ook een goede film. Een historisch epos, te vergelijken met films als Ben Hur, Gladiator en Spartacus. Er komen mythische helden als Achilles, Ajax en Odysseus in voor, die betrokken raken bij de belegering van de beroemde stad Troje.
Aanleiding vormt de mooiste vrouw op aarde: Helena. Bij de Grieken weggekaapt door een van de twee Trojaanse prinsen. De afloop is geen verrassing want al een slordige 3000 jaar bekend: Troje valt, nadat de Grieken op slinkse wijze een houten paard binnen de stadsmuren hebben gekregen.
Voor het zover is ben je een kleine drie uur verder, want zolang duurt de pittige geschiedenisles van Petersen. Toch is de lengte nauwelijks een handicap, want het complexe verhaal wordt met vaart verteld. Bovendien krijgen de vele karakters zo wat meer diepgang en blijkt bijvoorbeeld Achilles (Brad Pitt met een bolle kop, omdat hij voor de rol vele kilo's aankwam) meer dan alleen een arrogante, op eeuwige roem beluste supersoldaat.

Zestig stuntmannen
Alles in Troy is mega. Duizenden figuranten werden opgetrommeld voor de oorlogscènes op het strand. In een paar maanden werden 8000 kostuums en 10.000 paar schoenen gemaakt. Voor de muur van Troje die werd nagebouwd in Mexico was 200 ton cement nodig. Er doen meer dan zestig stuntmannen aan de film mee. En om de brand die de stad uiteindelijk verwoest natuurgetrouw te laten lijken, legden technici honderden meters gasleiding aan.
De grootsheid van de film wordt gelijk duidelijk in de indrukwekkende openingsscène, waarin twee legers elkaar in een lege rivierbedding ontmoeten. Om een enorm bloedbad te voorkomen besluiten koning Agamemnon (Brian Cox) en koning Triopas het geschil door hun sterkste twee strijders te laten beslissen. Agamemnon zet de dan al beruchte Achilles in, maar die blijkt nog in bed liggen.
Als de mythische held uiteindelijk arriveert velt hij zijn reusachtige tegenstander met een enkele steek van zijn wapen, na als een panter op hem af te zijn gerend. Blij is Achilles niet. Hij heeft een hekel aan de Griekse koning. "Een koning die zelf vecht, zou dat niet mooi zijn?", verzucht hij, voordat hij in de juichende menigte verdwijnt.
Na de ontvoering van Helena (Diana Kruger) door de Trojaanse prins Paris (een slappe rol van Orlando Bloom, beter bekend als lekker-ding-Legolas uit de Ban Van De Ring-cyclus), breekt in Griekenland de pleuris uit. Met een vloot van 1000 (grotendeels digitale) schepen trekken de Griekse koningen ten strijde voor een ongekende wraakoefening.
Zoals bekend wordt het een bloedbad. In feite is Troy dan ook een oorlogsfilm. Maar dan wel eentje waarin het geweld niet wordt verheerlijkt tot iets glorieus, maar waar vooral de zinloosheid van oorlog duidelijk wordt. In drieduizend jaar hebben we weinig geleerd, is de achterliggende boodschap.
Een ander sterk punt van Troy is dat de good guys en bad guys niet zo eenvoudig zijn aan te wijzen. Natuurlijk, de megalomane en door macht verblinde koning Agamemnon is overduidelijk een eikel. Maar bij andere karakters, zoals de diplomatieke koning Odysseus (Sean Bean), de op eeuwige roem uit zijnde Achilles en de uitgebluste Trojaanse koning Priamos (een sterke rol van levende legende Peter O’Toole) zijn er veel meer grijstinten. De enige echte held is prins Hektor (Eric Bana), de broer van Paris. Zodra hij de blunder van zijn broertje ontdekt, weet hij dat het lot van Troje bezegeld is. "Er is niets glorieus aan de dood", buldert hij. Toch besluit Hektor om zijn stad en zijn broer met hand en tand te verdedigen.
Aanvankelijk blijken de hoge muren rond Troje inderdaad onneembaar. En na een spectaculaire nachtelijke aanval met rollende vuurballen lijkt het moraal van de Grieken definitief gebroken. Maar uiteindelijk loopt het toch anders.

Troy maakt indruk. En niet alleen door de lengte van de film. Als je van groots opgezette, historische avonturenfilms houdt, zul je smullen. En ook voor alle gymnasiumgangers en Griekse mythologiefreaks is Troy natuurlijk verplichte kost. Natuurlijk valt er geschiedkundig gezien veel af te dingen op deze film. Zo vechten de soldaten met stalen zwaarden in de bronstijd, worden de twee boeken van de schrijver Homerus -waarop Troy gebaseerd is- domweg door elkaar gehusseld en is de stad Troje in werkelijkheid nooit zo groot geweest als in de film.
Maar dat is mierenneuken. En deze recensie gaat niet over Antz 2 maar over een geslaagd historisch epos.

Meer info op: www.troymovie.com