Exclusief: Boskamp bezoekt de nummer 1 Dj van de wereld

Als ik op vrijdagmiddag weer op Schiphol landt en richting paspoort-controle slaapwandel, gaat mijn telefoon. Papa Digweed wil weten of ik veilig ben geland. Ik heb nu meteen mooi de kans om hem te vertellen wat ik van zijn set vond, want daar zijn we gisteren, vanwege de dichte smog die voor onze ogen in Heaven hing, niet meer aan toe gekomen. "Ik vond je opvallend melodieus draaien," zeg ik. "En dat je Horse With No Name van Sasha draaide, daar deed je mij een erg groot plezier mee." "Alleen," vervolg ik. "Vond ik het publiek anders dan anders, wat meer ingetogen." "Ik denk dat het met de komende feestdagen te maken heeft," zegt hij. "Ze houden zich toch meer in." Op dat moment denk ik aan wat mensen die er niet bij waren, donderdagavond, zullen denken van dit gesprek. Die denken hoogstwaarschijnlijk dat het er een matte vertoning was. Dat is een foute gedachte, want het was packed to the max en als je hier in Nederland zo'n publiek hebt, dan weet je als Dj niet wat je overkomt. Community-singing is er nog net niet bij, maar denk er in ieder geval honderden armen in de lucht en uit honderden kelen afkomstig gejuich bij. Als je vanaf het begin Bedrock hebt meegemaakt, word je alleen steeds kritischer, word je steeds een grotere zeikerd.
Hoe was het er? Vraag je dat aan mij, terwijl ik op dit moment met volle platen en CD-tassen over Schiphol sjok? Het Bedrock en Trust The Dj-label, die in hetzelfde pand zitten, hadden me maanden lang niks opgestuurd, dus kreeg ik alles in 1 keer mee. En dat is geweldig, maar ook erg slecht voor je rug. Ik doe het als volgt: ik kan niet meer lullen, dus zeg ik het met foto's en met wat bijpassend commentaar.
[PIC3]
Als je denkt dat deze foto in de grote zaal is gemaakt, waar Digweed draaide, heb je het goed mis. In de grote zaal kun je geen foto maken. Er is simpelweg geen ruimte. Of je moet op de hoofden van de mensen op de dansvloer staan, maar dat staat zo uitsloverig.
Deze foto is gemaakt in de VIP bar, waar Technics een klein feestje gaf ter ere van het 30-jarig bestaan. De dame op de foto is de zus van de manager van proggies John Creamer en Stephane K.
[PIC1]
Fred Flinstone was ook in Bedrock. Toen ik aan de bar stond, voelde ik opeens een grote hand op mijn schouder. Ik draaide me om en keek in het opmerkelijke gelaat van Timo Maas. "Wat doe jij hier?" vroeg ik verbaasd. "Ik ben toerist," zei hij. "Ik was toevallig in Londen en dacht: nu wil ik het wel eens meemaken, dat Bedrock-gebeuren." Timo nam later nog een joint aan van iemand, waarop die persoon de Heaven uit werd gezet (realiseer je je hoe gelukkig we wat dat betreft zijn hier in Nederland?), waardoor Timo dat ding alleen moest oproken. "Ik vind het zo lullig voor die gozer," zei hij tegen me. "Dat is het zeker," zei ik. "Maar mag ik misschien een trekje?"
[PIC2]
In alle zalen werd goed gedraaid. Vooral de sets van Sasha's oogappel James Zabiela en Enter Music-baas Paolo Mojo waren bijzonder fijn. Opmerkelijk warm en funky. Als dit de sound van de toekomst is, dan kunnen we nog meer een samensmelting van techno en progressive verwachten. Maar toch was ik het meest benieuwd naar Ome Sjon. Ik heb nu eens goed gekeken hoe hij staat te draaien. Kijk naar de foto. Zo staat hij erbij als de zaak wordt afgebroken, beneden hem. Onbewogen. Ogenschijnlijk onbewogen, want geloof me maar dat er binnen in hem alle kranen met adrenaline vol open staan. Als dat namelijk niet het geval zou zijn, zou hij nooit zo kunnen draaien. Dan kun je met nooit zoveel precisie voelen wat het publiek nodig heeft en dat vervolgens geven zonder in gemakzucht te vervallen. En hij weet ook dondersgoed hoe hij een gevoelige snaar kan raken. Omdat hij weer een maand op toernee gaat (Oud en Nieuw in Sydney, daarna weer Amerika) draaide hij Not Forgotten van Leftfield. De zaal explodeerde bijkans.
Het wordt de allerhoogste tijd dat hij weer eens naar Nederland komt.