Trentemøller

Zes jaar na een fikse writers block is de Deen Anders Trentemøller productiever dan ooit. Wat een baan als kleuterleider al niet met je creativiteit kan doen. “Die kinderen lieten mij inzien dat er meer is dan een computer, een sampler en een studio.”

Tekst: Marcel

Jij wordt momenteel beschouwd als één van de meest originele producers van elektronische muziek. Heeft dat tijdens de productie van je album een drukkende werking op je gehad?

Trentemøller: “Het heeft me juist zelfvertrouwen gegeven. Maar ik heb me niet laten leiden door de verwachtingen van anderen. Ben totaal mijn eigen weg ingeslagen, hetgeen heeft geresulteerd in een heel ander album dan de meeste mensen van mij hadden verwacht. Het is een huiskamerervaring geworden, geen dansplaat. ‘Dedicated to all dreamers, spacers and lovers out there!’”

Het aantal boekingen is de laatste maanden zeker explosief toegenomen?

Trentemøller: “Dat zeker. De komende maanden echter neem ik geen extra boekingen aan, om me te kunnen richten op de productie van een nieuw album. Ook de remixklussen laat ik daarom even aan mijn neus voorbij gaan. Mijn eigen muziek, daar gaat het de komende maanden om.

Daarbij komt de muziek op mijn nieuwe album toch niet tot zijn recht in een club. Waarschijnlijk is een Last Resort-set wel geschikt voor een festival, waar ook ruimte is voor luisteroptredens, dus wacht ik rustig af tot het nieuwe festivalseizoen.”

Niet alleen de muziek, maar ook de titel van je debuutalbum The Last Resort, klinkt als een soundtrack voor een huiveringwekkende horrorfilm. Zit je stiekem op een telefoontje van een filmmaatschappij te wachten?

Trentemøller: “De sfeer op The Last Resort is niet alleen beangstigend, er zit ook schoonheid en melancholie in verborgen. Neemt niet weg dat het een filmische plaat is geworden. Iemand noemde het album de ideale soundtrack voor een film van David Lynch (Twin Peaks, red.). Een groot compliment. Ik zou het te gek vinden om een soundtrack te mogen produceren!” 

Is dit het soort muziek dat je altijd al wilde maken, maar niet kon maken, omdat je voorheen altijd dansvloertracks moest produceren?

Trentemøller: “Een studioalbum mag wat persoonlijker zijn. Je kunt er meer gevoelens op kwijt en een soort verhaal vertellen aan de hand van de tracks. Dat is een essentieel verschil  tussen een album en een single of remix. Het is niet zo dat ik deze sound al jaren wil produceren. Het is de muziek die ik vorig jaar wilde maken. Het geluid op mijn volgende album, waarover ik nog niets wil vertellen, is al heel anders. Ik wil mezelf niet blijven herhalen. Dat gebeurde in 2000, hetgeen een fikse writers block opleverde. Daardoor heb ik het muziekwereldje een paar jaar de rug toegekeerd.”

Wat heb je toen gedaan?

Trentemøller: “Ik ben leraar geweest van een kleuterklasje, met kinderen van drie tot zes jaar oud. Dat was een geweldige ervaring - even iets heel anders dan muziek. Het was ook goed voor mijn kijk op het leven. Muziek maken is leuk, maar als dat het enige is waarvoor je leeft, leidt dat tot een eenzijdig bestaan. Die kinderen lieten mij inzien dat er meer is dan een computer, een sampler en een studio. Toch kroop het bloed waar het niet gaan kan, en nadat het Amerikaanse label Naked Music een oude release (de Trentemoller EP, red.) oppikte en uitbracht, heb ik het produceren weer hervat.”

De bonusdisk van The Last Resort staat vol clubgeoriënteerde tracks - muziek waar je om bekend staat. Hoewel jij vooral een producer voor dj’s bent, draai je zelf niet. Vind je een dj een beperkte artiest?

Trentemøller: “Een dj is in mijn ogen niet veel meer dan een gelegenheidsband die alleen maar covers van andere artiesten speelt. Daar is niets mis mee, ook in het dj-vak zijn aangename uitzonderingen, maar dat zij beperkte artiesten zijn, lijkt me duidelijk.”

Waarom laat jij je tijdens je ‘live-act’ dan vergezellen door een dj? 

Trentemøller: “Omdat het dynamischer is dan een laptopact. DJ T.O.M. mixt en scratcht de muziek waarover ik mijn keyboardspel loslaat. Tachtig procent van de tracks die wij laten horen, is eigen werk. Het overige deel bestaat uit edits van materiaal van andere producers.”

Je hebt al een flink aantal remixes gemaakt, ook voor niet misselijke artiesten, zoals The Pet Shop Boys. Op welke remix ben je het meeste trots?

Trentemøller: “Dat zijn er drie: Röyksopp’s ‘What Else is There’, The Knife’s ‘We Share Our Mothers Health’ en Moby’s ‘Go’.”

Vergeleken met Duitsland en Nederland staat de Deense dancescene nog in de kinderschoenen. Hoe komt dat?

Trentemøller: “Hoewel het aantal dj’s de laatste jaren flink is toegenomen, zijn er nog te weinig producers actief in Denemarken. Wij hebben geen eigen sound, geen muzikanten die de kar trekken. Clubs zijn er genoeg, en het publiek staat open voor nieuwe en gevarieerde muziek. Daarom zijn de mash up-feesten, waarin van alles wordt gedraaid - van electro tot rock en van hiphop tot house, erg populair. Daar ben ik blij om. Mensen in de zogenaamd muzikaal ontwikkelde Europese steden, zoals Berlijn of Londen, zijn vaak erg kortzichtig. Of ze willen niets anders dan minimal, of alleen maar techno horen. Er is geen tussenweg. In Kopenhagen juist wel.”

The Last Resort ligt vanaf vandaag in de winkel, waarvan de eerste single Always Something Better al een paar weken verkrijgbaar is. De remix van Moby’s raveclassic 'Go' is onlangs uitgekomen.

Recensie The Last Resort

Trentemøller