Zonnestralen na een droevige dag

Intro: Heb jij dat ook wel eens? Dat je bij jezelf afvraagt hoe een huis tuin en keuken-, sport- of actualiteitenprogramma toch aan die fenomenale achtergrondmuziek komt? Dat gevoel kreeg ik laatst bij de nieuwe reclamespot van Specsavers. De rol die de vrouw in de luchtballon speelt, is mij een raadsel. Het boeit ook niet. Wat wel direct de aandacht trekt, is op de achtergrond het wonderschone pianospel afkomstig van de nieuwe single van Cinematic Orchestra.

Genre: Future jazz, acid jazz.

Bijzonderheden: De meeste artiesten die uitkomen op het Ninja Tune-label van Coldcut hebben een band met jazzmuziek. Producers als Bonobo, ZerodB, Yppah en Skalpel brachten vorig jaar albums uit met een flinke lading jazz. Zo ook Cinematic Orchestra-producer Jason Swinsoe, wiens nieuwe album is doordrenkt met live-ingespeelde gitaren, piano’s (Fender Rhodes), allerlei strijkers, bas- en drumpartijen.

Swinscoe was ooit muziekverkoper van Ninja Tune. Terwijl hij singles en albums van veteraanproducers als Coldcut, Mr. Scruff en Amon Tobin wegzette in binnen- en buitenland, dacht hij: ‘Muziek maken wil ik ook.’ En zo geschiedde. Beïnvloed door filmische, jazzy elektronische muziek van zijn labelgenoten, richtte hij in ’98 The Cinematic Orchestra op en maakte het debuutalbum Motion. Een voltreffer. Niet voor niets verkozen de luisteraars van het radioprogramma van Gilles Peterson op de BBC de filmische nu-jazzplaat tot ‘Album of the Year’. Een remixalbum, studioalbum en soundtrack volgden: The Remixes in 2000, Every Day in 2002 en Man With a Movie Camera in 2003. Vier jaar sleutelde Swinscoe, dit keer met behulp een aantal jazzmuzikanten, aan Ma Fleur. Een conceptalbum, zo vermeldt de perssheet. Het moet een soundtrack voorstellen voor een film die nog niet is gemaakt. De omgekeerde wereld, zo lijkt het. Duidelijk wordt al wel dat de elf tracks op dit album niet zijn bedoeld voor een comedy. Een hartverscheurend liefdesverhaal is toepasselijker, want de sound op Ma Fleur (mijn bloem) is behoorlijk zwaarmoedig. Niet alleen bij pianoballad ‘To Build a Home’ (met dank het Canadese zangtalent Patrick Watson) springen de tranen in je ogen, ook de zang van de inmiddels 67-jarige soulzangeres Fontella Bass brengen droefenis. Op een aangename manier wel te verstaan, alsof de zon gaat schijnen na een droevige dag. Vijf instrumentale future jazztracks met veel drums, bassen en melodie, waarop soms ook gedanst kan worden, en zeven innemende ballads vullen Ma Fleur. Een album dat is gecoproduceerd en afgemixt door Steve Hodge. Deze Grammy-winnaar maakte eerder muziek voor popartiesten als Janet Jackson, Mary J. Blige, TLC en Mariah Carey. Dat er een vakman achter de productie van Ma Fleur schuilt, is wel hoorbaar aan de kristalheldere sound die je telkens bij de strot grijpt. Deze prachtplaat zal zelfs Nuchtere Nico niet onberoerd laten.

Hoogtepunt: Het pianospel en de Chris Martin-achtige vocalen van Patrick Watson op tranentrekker ‘To Build A Home’ zal de brillenverkoop van Specsavers spontaan laten stijgen.

Dieptepunt: De muziek is weliswaar prachtig, vrolijk word je er niet van.

Twijfelgeval, aanrader of bagger? Is je relatie ten einde gekomen, je lievelingskat doodgereden door de buurman of ben je gezakt voor het eindexamen? Zet dan Ma Fleur op en jank alle ellende uit je lichaam.

Oordeel zelf: Luisteren naar Ma Fleur

Luister ook eens naar: Bonobo - Days to Come

The Cinematic Orchestra staat zaterdag 14 juli op de planken van Ahoy, Rotterdam tijdens het North Sea Jazz festival. Hoe dat klinkt?  

The Cinematic Orchestra