Voodoo Child - Baby Monkey (Mute)

Moby gaat ondergronds (op zijn manier)

Intro: Zo'n dertien jaar geleden verscheen Voodoo Child voor het eerst, als een pseudoniem van Moby. Zonder druk van pers en promotie een beetje zijn eigen technoding kunnen doen, al weet heel de wereld natuurlijk gewoon dat het Moby is. Maar hij kan er zich andere richtingen mee veroorloven. Zo ook op de opvolger van The End of Everything, het eerste album van Voodoo Child dat in 1996 verscheen. Baby Monkey is de opvolger. In december 2002, aan het eind van de wereldtour van '18' belandde Moby op een undergroundparty in verlaten spoorwegtunnels in Glasgow en raakte zo onder de indruk van de sfeer en de muziek, dat hij die avond besloot een nieuw album onder de naam Voodoo Child te gaan maken.

Tekst: Nico

Genre: tja......house, techno, trance, ambient
Bijzonderheden: Het is gewoon te veel. Moby wil graag, maar slaagt er niet in om die "underground dance record" te maken, waar hij zo naar verlangt. Zoals blijkt uit het bijschrift op het hoesje. Een toelichting van Moby op het hoe en waarom. Waarom trouwens? Als je dan zo graag een underground plaat wil maken, onder pseudoniem, zonder pers en promotieverplichtingen. Waarom moet je dan onder de naam Moby uitleggen waarom je dit doet? Het ligt er allemaal te dik bovenop: "I'm under no illusions, in making a underground dance record I'm not expecting it to sell millions of copies". En dat geldt ook voor de muziek. Het ligt er allemaal te dik bovenop. Twaalf tracks, dus een gemiddelde lengte van zo'n vijf minuten. En alles moet en zal pieken. En dat moet dan natuurlijk snel, dus knikkert Moby al binnen een minuut iedere toevoeging in rap tempo in de strijd. Iedere track zit dichtgesmeerd met Faithless-achtige zweverige synthesizers, bijna bezwerende trancy melodieen en weinig inventieve 4x4 ritmes. Hier en daar hangt Moby ook nog Giorgio Moroder uit en als er nog een gaatje te vinden is, wordt het dichtgesmeerd met stemsamples. En anders is er altijd nog de piano. Het is allemaal te orkestraal, te pompeus, te zwaar en veel te veel Moby. Ieder deuntje gaat in je kop zitten en verdwijnt pas na lange onthouding. Gelukkig gaat me dat een stuk makkelijker af. Die onthouding.
Hoogtepunt: nee
Dieptepunt: dat Moby er geen exemplaar minder om zal verkopen
Twijfelgeval, aanrader of bagger? Bagger
Als je dit goed vindt luister dan ook eens naar: The End of Everything uit 1996.
Oordeel: 3

Meer info: Moby / Mute