A sunny day at the park

Intro: Gedurfd was het zeker, een festival geschoeid op Duitse leest organiseren, waarbij er een keer niet tientallen dj’s op acht podia staan, maar drie dj’s/duo’s op één stage die allen een set van drie uur draaien. Ieder jaar reizen veel Nederlanders af naar de verschillende Duitse festivals om de dj’s al daar een lange set te zien draaien en nu kon het dus ook in ons eigen land; A Day At The Park - dat moesten we meemaken.

Tekst: Sander 

Foto's: Baber Raja | tilllate.com

Na een korte rit met een pendelbus vanaf de RAI, wandelden we het Amsterdamse Bos in. Wat een locatie. Een groot veld omringt door meters hoge eikenbomen, wat het gevoel gaf dat we ons in een door de natuur gemaakt theater bevonden. Het enorme podium zag er mooi uit en ook de rest van het terrein was smaakvol ingericht. Met het zonnetje op het hoofd wiegelden we lekker heen en weer op de enigszins vlakke set van Dubfire. Tijd voor een rondje rond het terrein dus. En toen bleek dat alles goed geregeld was. Nergens lange rijen en het eten en drinken waren prima verzorgd.

Vooral erg grappig waren ‘de plees to be’. Een tentje naast de wc’s waar de meest foute muziek werd gemixt met nog foutere muziek. Dit alles op aanvraag van het aanwezige publiek. Hier moesten we natuurlijk ook even dansen en zelfs nog een klein speciaal momentje beleven tijdens Amy Winehouse. Rond acht uur was het tijd voor de man van de dag: Sven Väth. Hij is eigenlijk de reden dat dit festival in het leven is geroepen. Als koning van de lange sets op Duitse festivals kon hij niet ontbreken. Sven weet precies hoe je zo'n optreden moet aanpakken en nam alle bezoekers mee in een lange, diepe, swingende trip met af een toe een paar flinke klappers. Een perfecte introductie van een nieuwe festival!

De festival facts op een rijtje

Waarom naar A Day At The Park: Een nieuw festival met een opzet die we nog niet eerder in Nederland hadden gezien, was een bezoekje waard. En het weer bleek zaterdag ook mee te werken, dus niets stond een mooi dagje in het park nog in de weg. En als je zo'n dag dan mag beleven met een prinsesje (inclusief nieuw kroontje) aan je zijde, dan is die bij voorbaat al geslaagd.

Gezien en/of gehoord: Dat is natuurlijk niet zo moeilijk, want er was maar één podium met in totaal vijf artiesten/duo’s dus echt veel missen kon je niet. Dennis Ruyver, Jeroenski en Housequake hebben we gelaten voor wat ze waren, want we hadden het zo gepland dat we bij Dubfire binnen zouden wandelen. En zo geschiedde. We kwamen binnen bij de laatste plaat van Housequake en vervolgens het Efteling-achtige intro van Dubfire.

Beste set: Daar we dus meer dan helft niet hebben gehoord, bleven er nog twee dj’s over. Dubfire en Sven Vath. En laatstgenoemde draaide zeker de beste set. Je kon goed merken dat Dubfire zoekende was naar wat hij moest draaien en waarschijnlijk nog niet vaak op een festival met één podium een drie uurs set gedraaid heeft. Het ‘kabbelde’ nogal bij hem met af en toe een lekker hoogtepuntje. Geen probleem, want met een zonnetje op je gezicht en staande midden in het park tussen de hoge bomen en glimlachende mensen was het eigenlijk wel prima. Dat ome Sven al veel vaker met dit bijltje heeft gehakt, was duidelijk. Geen rammende techno, maar subtiele melodieuze platen met af en toe een klapper ertussen. Precies de juiste sfeer voor A Day at the Park.

Quote bezoeker: “Wat een weer hè?” (Ongeveer honderd keer gehoord.)

Hoogtepunt: Eigenlijk de dag op zich en vooral ook het heerlijke weer. De vooruitzichten waren allerminst rooskleurig, maar als je om vijf uur het park binnenwandelt onder een bijna blauwe hemel dan weet je dat de dag al bij voorbaat geslaagd is. Niks beters dan met een zonnetje in het park.

Dieptepunt: Van tevoren had ik sterk het idee dat ik hier zou gaan klagen over de pendelbussen-service. Ik haat het en zeker bij festivals. De laatste keer dat ik dat gedaan had, heb ik op terugweg ruim twee uur moeten wachten. Maar zelfs die vlieger gaat hier niet op. Na parkeren bij de Rai stapten we zo de bus in en waren we in tien minuten op het terrein. En op de terugweg was het exact hetzelfde liedje. Goed geregeld dus.

Sfeer: Onwijs ontspannen. Het publiek was een mooie mix van Housequake-liefhebbers en Sven Vath-lovers. Er werd de hele dag veel gechilled en lekker gedanst, zoals het hoort.

Eten/drank: Rondom het terrein waren er vele drank- en etenstentjes. Drank ging voor festival prijzen (2.50 voor een biertje, 3.75 voor een flesje wijn). Maar zoals wel vaker bij een eerste editie was er in de loop van de avond wel het een en ander niet meer voorradig. Flink wat drankverkooppunten hadden geen bier, water of cola meer. Maar dan moest je even lopen naar een andere waar het weer wel voorradig was.

Sanitair: De plees to be! Wat een hilarisch gebeuren was dat. Een tentje naast de WC’s waar echt van alles en nog wat aan muziek werd gedraaid door o.a. onze grote vriend Flexmeister F. En er werd ook nog hard gedanst. Op Happy Hardcore, hiphop en Amy Winehouse. En het liefst dat alles door elkaar. WC’s waren overigens in ruime mate aanwezig en ‘festival schoon’.

Decors/entertainment: In één woord: Geweldig! Een zeer mooie en vooral erg grote stage en verder een hoop ander vertier waaronder een draaimolen en chill plekken met bankjes over het hele terrein. Precies het juiste decor voor het park.

Wat mag beter: Lastig. Ik zou in ieder geval Dubfire niet meer boeken volgend jaar. Verder zou ik het laten zoals het is. Maar dan wel met voldoende drank en etenswaar.

Oordeel: Een speciaal dagje in het park. Volgend jaar zeker weer!

A Day At The Park