5 Days Off (zondag) @ Paradiso, A\'dam - 18 juli

Mooie afsluiting van 5 Days Off

De avond moest nog beginnen en nu al sprak Mojo van de meest succesvolle 5 Days Off in haar historie. En dan te bedenken dat Hulkkonen, Garnier, Villalobos en Hawtin hun kunsten nog moesten gaan vertonen op de vierde editie van Nederlands meest vooruitstrevende dance-festival. In de Melkweg gaf het F-Com label van Laurent Garnier acte de presence, in Paradiso het Playhouse label van Ricardo Villalobos.

Tekst:Hein
Foto's:Flexy Frank


Magda stond stoicijns haar ding te doen voor een opvallend goedgevulde zaal gezien het tijdstip van half elf. Opperst geconcentreerd mixte ze met haar Final Scratch de ene plaat feilloos in de andere. Heerlijke funky, soms electro aandoende platen, en allen met een lekkere drive kenmerkten deze set van de Poolse. Of Magda er ook lol in heeft zullen weinig mensen weten. Totaal geen emotie op haar gezicht wordt door sommigen toch wel opgevat als een klein gemis. Enigszins decadent nuttigde deze dame een portie sushi na haar optreden, terwijl ze de kunsten van haar opvolger gade sloeg.




Een half uur later dan geprogrammeerd loste rising star Ricardo Villalobos met zijn semi-live set Magda af. In tegenstelling tot wat men van hem gewend is zag de Duitse Chileen er opvallend fris uit, hetgeen zijn mixing skills overigens niet ten goede kwam. De man die in interviews ruiterlijk toegeeft zonder drank en drugs niet te draaien viel met de afgelopen Voltt in het achterhoofd toch wat tegen. De handjes gingen minder de lucht in dan in februari. Misschien heeft men de sound van Villalobos inmiddels wel gehoord? Tijd om de andere zalen eens aan te doen.


In de kelder trakteerden de gehele nacht Bart Skils en Kostas Homm de bezoekers op een passende rustige sound. Goede gesprekken met een schappelijk geprijsd broodje konden hier gevoerd casu quo genuttigd worden. In de zaal boven ging het er beduidend steviger aan toe. Hier waren acts als Spektrum, ATA, Losoul en Captain Comatose geboekt. ATA liet wat heerlijke Duitse house plaatjes horen, terwijl Captain Comatose op zijn beurt het publiek vermaakte met vocals en uiterst humoristische danspasjes. Danspasjes gemaakt op jaren tachtig electro plaatjes met een dikke bas eronder. Een en ander werd muzikaal nog wat opgevrolijkt met een koebel en een trommel. Jammer van het viertal van Spektrum dat een uur te laat kwam en waarvan de zangeres ook nog eens bijzonder schor was. Hopen dat het op Lowlands dit jaar beter is gesteld met de zangeres, want dit kwartet schijnt in volle glorie echt een genoegen te zijn om naar te kijken.





Op naar de grote zaal waar de Plastikman is begonnen aan zijn set. Hawtin krijgt de laatste tijd veel kritiek te verduren, hij schijnt het niet meer te hebben sinds hij omgaat met de mannen van Cocoon. Even leek het mis te gaan en in het begin werd dan ook een fikse blunder bespeurd. Verder jammer dat Richie dezelfde plaat als Ricardo draait, de bekende sirenes van Roman Flugel. Het tweede deel van de set werden echter heel wat mondjes vakkundig gesnoerd. Wat een energieke sound bracht meneer Hawtin ten gehore, en wat smulde Paradiso erop los. Maximaal minimalisme zoals alleen Hawtin dat kan.



Hawtin en Villalobos afzonderlijk en dan met name Hawtin is toch even net iets beter dan een back to back, getuige ook de laatste act van de avond de minimal all stars. Jawel, de eerdergenoemde heren back to back. Platen van Hawtin alsmede zijn spelen met de knoppen werden constant beter ontvangen dan dat van Villalobos. Als er een ding geleerd mag worden van vanavond dan is het dat de onafscheidelijke heren beter na elkaar kunnen draaien dan met elkaar. Ondanks deze les mag teruggeblikt worden op een meer dan waardige afsluiting van het festival met een prima Magda, een redelijke Villalobos en een sublieme Hawtin.



Opvallend: de drukte tot het einde op maandagochtend half zes.
Hoogtepunt: Hawtin, Richie en de Plastikman.
Dieptepunt: op sommige momenten was het net iets te druk in de grote zaal.
Drankvoorziening /bar / garderobe: goed
Aankleding: zoals we dat van 5 Days Off gewend zijn, waarbij de visuals soms wel gaan vervelen.
Eindoordeel: 8+

Paradiso