PS Interview: Ellen Allien

Zoals ze zelf al zong in het nummer Stadtkind, is Ellen Allien een kind van Berlijn. De stad heeft voor een belangrijk deel bijgedragen aan haar muzikale ontwikkeling. Ellen  heeft zich ontpopt tot een toonaangevende dj, producer en labelbaas, want haar label Bpitch Control is een van de snelst groeiende en belangrijke labels van het moment. Haar nieuwe album maakte ze samen met de bevriende Duitse producer Apparat. Ellen Allien en Apparat treden op woensdag 12 juli tijdens 5 Days Off live op in de Melkweg.

Tekst: Jesse Voorn

Waarom werk je bij het produceren zo graag samen met andere mensen?
Ellen: “Dan gaat het dieper. Dit is overigens het eerste album waarbij ik een andere naam dan die van mezelf ook op de hoes gezet heb. Ik ben een grote fan van Apparat en we hebben dezelfde smaak. Sinds een paar jaar zijn we heel goede vrienden en daarom wilde ik graag met hem werken. Ik werk nooit met mensen die ik niet ken. Mijn laatste album was geproduceerd door Smash TV, ook een goede vriend. Ik hou ook van freaky dingetjes in de muziek, veel contrasten. Ik ben een freak. Het brengt je in een andere wereld, vliegt je ergens naartoe en dat vind ik leuk.”

Waarom vind je jezelf een freak, je ziet er heel gewoon uit?
Ellen: “Ik ben normaal, hahaa, maar ik bedoelde ook meer op de manier van opgroeien. Ik ben opgegroeid zonder veel regels en niemand vertelde me ooit wat ik moest doen. Toen ik klaar was met school ging ik op zoek naar iets speciaals en ik voelde dat muziek dat was. Maar toen ik daarin begon was het als vrouw niet makkelijk. Nu is dat heel normaal, maar toen was het vreemd. Het is voor mij heel belangrijk dat ik mezelf kan uiten en kunst was de manier waarop. Ik zou een normale baan niet vol kunnen houden. Maar dat freaky zit ook in mijn houding. Ik zie de donkere kant van de wereld, zoals je in mijn muziek kunt horen, maar ik ben ook erg positief en krachtig. Ik hou van die spirituele dingen in mijn muziek.’

Ben je zo pessimistisch over de wereld?
Ellen: “Nu niet meer zo erg als vroeger. Toen ik zestien was, was ik heel ongelukkig met de wereld en de politiek. Nu is het nog steeds een wereld die gebaseerd is op geld en economie en hier en daar wat goed doen, maar als je echt achter de schermen kijkt, dan is het vrij triest. Dat voel ik iedere dag. Ik kan er me eleven, maar ik vind wel mijn eigen weg om dat te doen. Ik zoek m’n eigen dingen, de mensen met wie ik werk en de artiesten die ik teken. Dat maakt me gelukkig.”  

Je zei dat het niet normaal was om als vrouw de dancewereld in te gaan. Hoe keken mensen toen dan tegen je aan?
Ellen: “Toen ik begon was ik omringd door mannen. Mannen hielpen elkaar en dat was voor mij anders. Ik was een meisje, zag er niet slecht uit, was jong en fris en clubeigenaren vonden me leuk en gaven me veel gigs. Ik heb een radioshow gedaan omdat ze me vroegen. Ik vond het alleen niet leuk wanneer iemand me sexy vond en daarom ben ik mannenkleding gaan dragen en heb ik m’n haar kort geknipt en grijs gemaakt, heel alternatief. Ik dacht echt dat mensen me werk gaven vanwege mijn uiterlijk en dat wilde ik niet. Maar ik heb veel geleerd van mannen en nu heb ik dat probleem al jaren niet meer, maar toen ik jong was, was het niet makkelijk.”

Nu heb je het al een tijdje geaccepteerd hoe je bent?
Ellen: “Dat denk ik wel ja. En ik heb de hele scene ook geaccepteerd en gezien dat er veel getalenteerde vrouwen rondlopen. Kijk naar Miss Kittin of Shinedoe, uit jouw land, die bewijzen dat ze goede producers en dj’s zijn. Maar in het verleden was dat niet zo normaal.”

Je bent ooit je label Bpitch Control begonnen omdat je je eigen muziek nergens anders kwijt kon. Heeft dat ook met dat verhaal van vroeger te maken?
Ellen: “Nee. In die tijd waren er gewoon heel weinig labels. Ik heb ooit één single uitgebracht op MFS en wat gigs voor ze gedaan, maar dat voelde niet goed. Het was niet de muziek waar ik van hield. Ze boekten me ook veel met trance dj’s en dat vond ik ook niet relaxed. Ik deed mijn werk en zei altijd ja, omdat ik gigs wilde hebben. Het was de enige manier om vooruit te komen. Later, in 1997, ben ik mijn eigen feesten gaan geven. Ik ben een doener, geen volger. Ik wil doorgaan en dingen gaande houden, dat is mijn natuur.”

Hoe komt het denk je dat Bpitch is uitgegroeid tot een van de belangrijkste labels van Duitsland?
Ellen: “Omdat we al jaren geloven in goede en dezelfde muziek. We hebben hits gehad die 30.000 stuks verkochten en nummers waarvan we er slechts 800 van verkochten. Als artiesten ergens spelen en ze houden echt van hun werk, dan zie je dat en dat werkt. Ik teken artiesten ook exclusief en doe dat als ik er een goed gevoel bij heb. We hebben onszelf nooit super hard gepromoot. Onze artiesten doen wat voor ons en wij voor hen en we hoeven nooit te praten over hoe iets werkt eigenlijk, het gaat vanzelf. Het publiek voelt dat ook.”

Anticipeer je ook op nieuwe muzikale ontwikkelingen?
Ellen: “Niet zoveel. Mijn gevoel met artiesten die ik teken is altijd hetzelfde. Maar wat volgens de media soms een hype is, is geen hype in de clubs. Ik zie wat er in de clubs gebeurd. Ik ben een dj en werk samen met mensen en het publiek vertelt me iets als ze dansen of schreeuwen. Ik test veel materiaal voordat we het persen en als het gevoel goed is, dan brengen we het uit. Maar ik spring niet op nieuwe dingen, zo van als er een nieuwkomer is dat ik die persé moet hebben. Als iemand getalenteerd is, dan zal ik die persoon vragen, maar niet omdat hij of zij in een magazine staat. Ik ben de dj en ik maak dingen hip. Dj’s maken de hits.”

Alleen de dj’s?
Ellen: “En het publiek. Mensen houden van dansen en willen ieder weekend ergens uitgaan. Mensen kiezen eerst welke tracks ze cool vinden en dan pas de media. Er zijn veel media die iets in een blad zetten en zeggen dat het dé act van het moment is, terwijl niemand de muziek koopt. De dj laat het publiek horen waar ze uit kunnen kiezen en uiteindelijk kiezen zij. Soms zijn er periodes dat er weinig goede muziek uit komt en dan zie je de scene ook wat inzakken. Net als die minimal, dat is iets geks. Er zitten leuke mensen achter, maar een hele avond minimal is dodelijk saai. En wat is dat nou eenmaal? Ricardo Villalobos is geen minimal dj, maar een techno dj, net als Richie Hawtin. Alleen men noemt het minimal, waarom weet ik ook niet. Mensen hebben woorden nodig.”  

Is het een gezonde scene nu?
Ellen: “De clubs zijn meestal vol, dus dat is goed. Met dank aan de promotors, bedankt jongens. De scene is heel professioneel op dit moment, heel afwisselend, met verschillende nationaliteiten en culturen, heel sociaal en open en dat voelt erg goed. Het probleem in steeds meer landen is het rookverbod. In Italië, Spanje en Ierland mag je niet meer roken in clubs en dat schiet niet op. In Amerika mag dat ook niet, daar sluiten ze ook nog eens heel veel clubs, dat is een echte politiestaat aan het worden. In Berlijn, waar ik woon, heb je dat niet. Daar bruist het nog van de energie. Het is de beste clubscene van Europa, want ze sluiten de clubs niet.”

Meer info vind je op www.ellenallien.de.