René Passet's DVD-review: Immortals

Toen Immortals vorig jaar uitkwam, waren de recensies van de serieuze filmpers zo vernietigend dat ik niet eens meer naar de bioscoop durfde. En dat terwijl het vooraf toch fantastisch klonk: de invloedrijke Joegoslavisch/Franse striptekenaar Enki Bilal verfilmt zijn eigen Nikopol-trilogie. Die twintig jaar geleden verschenen boeken zijn verplichte kost op kunstacademies. Zelfs visagisten lopen weg met Bilals werk. Zijn gevoel voor kleur, styling en toon is dan ook uniek.

Maar een fantastisch striptekenaar maakt nog geen fantastisch regisseur. Al twee keer eerder probeerde Bilal te regisseren, maar zowel Bunker Palace Hotel ('89) als Tykho Moon ('96) waren nou niet bepaald om over naar huis te schrijven. Ook Immortals heeft zijn gebreken. Zo is het plot net zo vaag als het deurbeleid bij Jimmy Woo of het partijprogramma van Peter R. De Vries en is de driedubbele verkrachting van de prachtige Jill (gespeeld door het Franse fotomodel Linda Hardy) een typisch geval van 'moet dat nou?'

Verder wordt de film gehinderd door de combinatie van echte acteurs en poppetjes uit de computer. Alleen de drie hoofdrolspelers zijn van vlees en bloed, de rest komt uit een doosje. Dat werkt in het begin behoorlijk verwarrend. Alsof je van Angelina Jolie overstapt naar de PlayStation-versie.

Ook het decor is vrijwel geheel gegenereerd door de computers van het Franse bedrijf Duran. Op het internet woedt de discussie welke film het eerste was met complete 'digital backlots'. In de competitie doen onder andere de Japanse film Casshern (2004) en het Amerikaanse Sky Captain and the World of Tomorrow (2004) mee.

Feit is dat Immortals zwaar leunt op invloedrijke sciencefictionfilms als Final Fantasy, 5th Element en Blade Runner. Hoofdrolspeelster Jill lijkt met haar spierwitte huid en blauwe haar zelfs regelrecht gekopieerd uit 5th Element. Zo'n prachtig en mysterieus meisje van een verre wereld, met verborgen krachten en een opvallend kapsel. Ook de zwevende auto's en het gebruik van mythologie komen uit die (eveneens Franse) film. En het New York van 2095 lijkt verdacht veel op Metropolis.

Wat overblijft is de kracht van het beeld. En die is vaak verbluffend. Zo is er prachtige scène waarin hoofdrolspeler Nikopal (Thomas Kretschmann uit The Pianist en Der Untergang) een verlaten metrostation binnen zweeft, onderwijl citerend uit Baudelaire en begeleid door de Griekse god Horus. Ook mooi: Jill neemt een bad in een kuip vol blauwe tranen en ziet door haar ogen de wereld als een decor van schimmen. Sommige scènes zijn rechtstreeks vanuit de stripboeken overgenomen, al zullen Bilal-fans gruwen van de willekeurigheid waarmee dat gebeurt. Maar wat een 'eye-candy' zeg!

Immortal zal sciencefictionhaters bevestigen in hun vooroordelen als leeg, steriel en vergezocht. Echter, wie de bovenstaande films allemaal in de kast heeft staan en ook de stripboeken van Bilal koestert, beleeft een hoop lol aan Immortal. Bovendien zijn de extra's op de dubbeldikke DVD top. Uitgebreide documentaires worden afgewisseld met een videoclip, uitleg over de technische aspecten en een interview met de meester zelf.