Nu Heroes Festival volgens Rene Passet

"We doen er nog eentje, als het van Joost mag!". Belgen blijven beleefd, ook al heten ze Nid & Sancy en hebben ze net de grote zaal van Tivoli in de fik gezet met hun rauwe anarcho-electropunk. Dj Joost Vanbellen steekt vanachter de draaitafels breed grijnzend zijn duim op naar het bezwete duo op het podium. Hij kan ook moeilijk anders, want achter zijn rug staan tientallen juichende en woest springende mensen. En die willen meer!

Het optreden van het Gentse stelletje ongeregeld was het afgelopen weekend een van de hoogtepunten van het Utrechtse Nu Heroes-festival. Een festival met twee gezichten.

Want wie door de regen van de ene festivallokatie (Tivoli) naar de andere (De Helling) liep, voelde zich af en toe schizofreen. Vooral zaterdag was het contrast enorm. Terwijl het in Tivoli af en toe wel oorlog leek met heftige blanke muziek en een uitgelaten jong publiek, waande de bezoeker zich in de kleine maar intieme Helling in het zonnige buitenland.

In Jamaica, om precies te zijn. Dankzij de lome en loodzware reggaedub van Rhythm & Sound, Tikiman en het King Shiloh Soundsystem. Het zorgde voor een lieve en warme sfeer van peace, love & Irie tussen het ontspannen wiegende publiek, waaronder opvallend veel Afrikanen. Die konden het prima vinden met de neo-hippies en skatekids in de zaal.

Wall Street
Vrijdag was die tegenstelling tussen zwart en wit er ook al in beide zalen. Terwijl drum ‘n’ bass-superster Roni Size de Tivoli-zaal liet zweten met zijn befaamde rollende breakbeats, was De Helling vrijdag het domein van vette techno, stoere electro en beginnende bandjes.

Geen neger te bekennen bij Mocky en Pitchtuner. Die laatste band heeft wel een Japanner in de gelederen. Een dame zelfs. Met krullend lang haar, een opvallende oranje jurk en een futuristische basgitaar waar ze zo te horen pas vorige week op had leren spelen. Het optreden van het Duits/Japanse trio Pitchtuner rammelde weliswaar aan alle kanten, maar het was wel de leukste show van die avond. De drummer zag er uit als een gesjeesde Wall Street-handelaar, compleet met streepjesoverhemd, de zanger-gitarist leek net uit bed gerold en de kleurrijke Japanse bassiste paste zo in een fotoreportage van ID-Magazine.

Toch kon het publiek de grap maar matig waarderen. Rond drie uur 's nachts loopt de zaal leeg omdat veel mensen Roni Size willen checken.

Eerder die avond maakte Anthony Rother meer indruk, met zijn set van live gespeelde electro. Geen laptop te bekennen bij de Duitse muzikant uit Offenbach, van wie geen optreden hetzelfde is. Hij zag er uit als een ‘chubby’ Turkse pizzakoerier me hanenkam. Maar ook met fout opgezet kraagje.

Wat Rother tekort komt in styling, maakte hij muzikaal meer dan goed. Veel nummers van zijn recente album Popkiller, waaronder het met megafoon gezongen Father. Jammer genoeg bouwde de Duitser zijn set verkeerd op, waardoor het hoogtepunt al in het begin viel en de boel vervolgens prettig naar een einde kabbelde.

Die fout maakte dj Nuno dos Santos niet. Maar die speelde dan ook een thuiswedstrijd in Utrecht. Hij weet wat het publiek wil en gaf ze Daft Punk, Miss Kittin en een fantastische remix van Giorgio Moroders klassieker The Chase.

Testosteron
Zaterdag is T. Raumschmiere de uitblinkende dj. Met zijn tanige en getatoeëerde lijf en piercing door zijn neus is deze ‘Monstertruckdriver’ sowieso al een opvallende verschijning achter de draaitafels. Zeker als hij uitbundig meezingt met zijn (instrumentale!) platen. Het jonge Tivoli-publiek schrikt van zijn ongewone en extreme set, waarop knarsende, piepende en krakende geluiden de Duitse technobeats begeleiden.

Even daarvoor hadden ze nog uitbundig staan springen op de platte testosteron-techno van de Oekraïense belofte Vitalic. Als dit de toekomst van techno is, hou ik mijn hart vast. Techno met rollende spierballen, maar zonder gevoel en diepgang.

Nee, dan hadden Moritz Von Oswald and Mark Ernestus het toch beter begrepen. De twee illustere Duitsers achter de techno-act Maurizio en het dub-commando Rhythm & Sound lieten in De Helling horen dat ze goed hebben opgelet tijdens de geschiedenislessen reggae. Naast eigen materiaal draaide het duo veel obscure maar prachtige singeltjes van het Caraibische eiland en kregen zo de hele zaal aan het wiegen.

Een vibe die moeiteloos werd overgenomen door het Amsterdamse reggae-collectief King Shiloh, dat aan één draaitafel genoeg had. De stiltes werden aan elkaar getoast door een MC, net zoals vroeger. En om het af te maken draaide het soundsystem op hun eigen geluidsinstallatie, waaruit zulke indrukwekkende bassen kwamen dat de zoom uit onze broekspijpen trilde. Irie man!

Minder prestigieus dan het 5 Days Off-Festival wellicht, maar mede dankzij het gemoedelijke Utrechtse publiek wel een stuk sfeervoller, deze derde aflevering van het Nu Heroes Festival.