Mills doet technoharten sneller kloppen!

Een weekendje Detroit in de Amsterdamse Gashouder, daar konden we natuurlijk geen ‘nee’ tegen zeggen. Aangezien we Kenny Larkin, Derrick May en Steve Rachmad kort geleden nog hadden zien optreden, was de keuze voor de vrijdag met smaakmaker Jeff ‘mister Axis’ Mills snel gemaakt.

Tekst & foto's: Susanne Woning

Gezien: Quince (live), Counterpart (live), Jeff Mills, Robert Hood en DJ Bone.

Bijzonderheden: Het begint nu toch echt op een complot te lijken. Iedere keer als Quince ergens in de line-up staat, trekt Rijkswaterstaat echt alles uit de kast om zoveel mogelijk obstakels te organiseren tussen de woonplaats van uw reporter en de gig. Deze keer was op grote stukken van zowel de A2 als de A10, maar één rijbaan beschikbaar met een snelheidslimiet van 50 km.

Het leek een prima idee om iets voor middernacht te vertrekken, maar door deze zaterdagnachtfile duurde de reis een uur in plaats van 25 minuten en was de aankomst op het Westergasterrein niet eerder dan één uur ’s nachts. Nog net op tijd voor de laatste twee tracks van Quince, die het tempo er zo te horen al flink had ingegooid en mooie duistere strings en donkere kicks door de ton joeg. Een zwaarder geluid dan we van hem gewend zijn, maar flink pompen doet het altijd goed bij het Awake-publiek, dat dan ook erg tevreden bleek over zijn set.

Ook het duo Counterpart (Dimi Angélis/ Jeroen Schrijvershof) hield zich live prima staande met een dikke gevarieerde set. Hun minimale techno grijpt in feite terug naar midden jaren negentig, maar klinkt toch verfrissend met de technologische mogelijkheden van nu. Het heeft veel raakvlakken met de sound van Mills en ze brachten de zaal helemaal in de stemming voor ‘mister Axis’.

Even hielden we ons hart vast, toen de eerste klanken van ‘Strings Of Life’ uit te speakers galmden bij Jeff Mills en ook ‘Jaguar’ werd ingezet. Gelukkig bleken deze aan gort gedraaide klassiekers korte opwarmertjes te zijn en dook hij al snel de kenmerkende Mills-techno in met veel eigen tracks. Hij vulde zijn dj-set live aan met een 909, wat in close-up te volgen was op grote videoschermen rond het podium.

Het publiek ging los op de eigen track ‘Sonic Destroyer’ en een uitgesmeerde live-versie van ‘The Bells’ die je al tien minuten voelde aankomen, maar waar Mills het publiek lekker tergend lang op liet wachten. Persoonlijk hoogtepuntje was verder dat de strings van Laurent Garnier’s ‘Sirius’ nog even voorbij kwamen. Op een paar schoonheidsfoutjes na een erg dikke set van de heer Mills, met een ingetogen opbouw en mooie breaks.

Na een prima set op het Awakenings Festival, viel Robert Hood (door Rocco in onvervalst plat Amsterdams luidkeels aangekondigd als “Robbert Hoet”) ons deze avond tegen. Ook hij had, met tracks als Joey Beltram’s ‘Forklift’, de nodige klassiekers op zak en ‘Agent Wood’ van UK Gold kwam goed over. Verder leken de meeste platen echter erg op elkaar en varieerde hij bar weinig. Dat hij flink doorstampte, konden de ietwat gedesoriënteerde liefhebbers van het hardere technowerk dan wel weer erg waarderen, na de set van Mills die vol breaks zat.

DJ Bone begon met de speech van ‘No More Heroes’, die bijna gelijktijdig door een Nederlandse stem herhaald werd. Daarna ging hij vol gas van start met ‘Jack Your Body’. De draaistijl van Bone lijkt op die van Dave Clarke, met een nietsontziend tempo, veel scratchen en veel geschuif met de faders. Indrukwekkend, maar ook behoorlijk onrustig, vooral toen hij een keer de verkeerde schuif dicht deed en het even helemaal stil werd in de zaal.

Na elke korte break was het weer een verrassing wat er zou volgen. Tribal, latin, dikke Detroit en kale industriële techno; het zat allemaal in zijn platentas. Het laatste half uur maakte hij vol met vadsige uptempo Chicago house, lichtere Detroit techno en wat electro. Dit viel niet bij alle bezoekers in goede aarde, maar dat ‘afbouwen’ voor het naar huis gaan beviel ons eigenlijk prima.

Hoogtepunt: Opbouw en melodieuze breaks in de Gashouder; Jeff Mills doet niet aan 'treintjes-techno' en deed de Detroit technoharten sneller kloppen.

Dieptepunt: Het incident met Quince die gezellig zat na te genieten op de tribune en vervolgens door twee beveiligingsmensen hardhandig werd meegesleurd, omdat ze dachten dat hij geen oordopjes maar pillen in zijn hand had. Monumental heeft toegezegd dat deze beveiligers niet meer op Awakenings zullen werken. Mooi, nu nog al die andere speknekken eruit die dit op elke editie ongestraft doen met minder bekende onschuldige bezoekers.

Decoratie: Nieuw, nieuw, nieuw: naast de gebruikelijke lasers en het vuurwerk, werd het publiek deze keer gefilmd vanuit de fonkelnieuwe Awakenings-zeppelin. Verder ook altijd leuk om Mills goed op de vingers te kunnen kijken, via diverse videoschermen boven de booth.

Mening bezoeker: “Oh sorry”, “Hee Sorry”, “Shit, sorry” (Dude ziet scheel van de pillen en staat binnen tien minuten zes keer vol op je voet, elke keer gevolgd door een oprecht ‘sorry’ uit de grond van zijn hart).

Wat beter mag: De eeuwige klacht: het slechte geluid door de akoestiek van de ton. En dat gesodemieter met die security moet nu echt eens opgelost worden. Controles zijn prima, maar moet dat echt met zoveel hardhandig machtsvertoon? Wie beveiligt ons tegen de beveilingsmensen?

Aantal bezoekers: Het hele Detroit weekend was uitverkocht.

Oordeel: Er ontstond een tweedeling in het publiek. Het was dik feest voor de Detroit-liefhebbers, maar de mensen die van de denderende ‘treintjes’-techno houden en het thema van de avond blijkbaar niet begrepen hadden, waren teleurgesteld door de vele breaks en het feit dat het geluid deze keer niet boven de 150db uitkwam. Persoonlijk kunnen wij niet genoeg krijgen van eens wat meer melodie, breaks en opbouw in de Gashouder en dus mag deze opzet wat ons betreft nog vaak herhaald worden.

Awakenings

'The Bells ' tijdens Awakenings Detroit Edition op vrijdag: "Ta ta da da da, aaah kom op nou...."