Layo & Bushwacka spelen thuiswedstrijd

Intro: Na een geslaagde bedevaartstocht overdag langs de bekende platenzaken van Londen (Vinyl Junkies, Sister Ray en Phonica), mocht een nachtelijk bezoekje aan één van de bekendste clubs in Londen, The End, natuurlijk niet ontbreken.

Tekst & foto's: Susanne Woning

Programma: Layo & Bushwacka, Jimpster, Will Saul, Paulinho Boghosian en Mark Enochsen.

Bijzonderheden:. Layo & Bushwacka stonden op het programma en deze mannen zijn niet vies van een stukje zelfpromotie. Elke maand houden ze een Olmeto-avond (eigen label) in The End (opgericht door Layo Paskin en Mr. C in 1995). Deze ‘All Night Long’-sessies waren ons warm aanbevolen en de verbazing was dan ook groot toen we bij binnenkomst een lange rij mensen zagen, die graag zo snel mogelijk naar buiten wilden.

Zo erg kon het binnen toch niet zijn? Het bleek dat we hier een klein voorproefje zagen van wat de Nederlandse horeca vanaf volgend jaar te wachten staat: het rookverbod. In de rij staan om strak afgemeten vijf minuten buiten te mogen paffen; rokers zijn in het Verenigd Koninkrijk de nieuwe sociale outcasts.

Niet alleen Olmeto Records had een eigen zaal ter beschikking, ook de labels Simple Records en Freerange Records hielden hun eigen dansvloer in beweging. De rij nicotine-verslaafden stond half in de ‘AKA’-zaal waar Jimpster (Freerange Records) met dikke swingende house een lekker warm sfeertje creëerde, zodat ook de wachtenden wat afleiding hadden. In deze eerste zaal was het niet al te druk, zodat er goed gedanst kon worden. Wel leken de tracks van Jimpster het wat oudere publiek aan te trekken.

De indeling van de club was deze avond heel logisch: hoe dieper je afdaalde in de duistere krochten van het pand, hoe donkerder de muziek werd. In de ‘lounge’ kwam de jonge garde af op de neotrance en minimal van Will Saul en de zijnen (Simple Records) en in de grote benedenzaal was de Braziliaan Paulinho Boghosian bezig met een warm-up met niet al te moeilijke deephouse.

Bushwacka nam het van hem over en gooide zowel het volume als het tempo een stuk verder omhoog. In deze grote zaal was het de hele avond veruit het drukst. De muren zijn bekleed met honderden speakers, wat een erg strak geluid opleverde. De eigen track ‘Back To Point Zero’ kwam voorbij en werd goed opgepikt door het publiek. Layo kwam later binnen en was eigenlijk vooral bezig bij te praten met bekenden.

Na een housy opbouw vond Bushwacka het halverwege de avond tijd voor een half uurtje belegen klassiekers, met onder meer ‘Throw’ van Carl Craig, ‘Alphawave’ van System 7 met de vocals van Innercity’s ‘Good Life’ erover en zelfs ‘The House Of God’ van DHS. Beetje cheesy, maar wel net de input die de zaal nodig had om echt los te komen. Ook kwam Layo eindelijk eens in actie.

Met een relaxte mix van bekende en onbekende techno en tech house-tracks, wist het duo de avond uiteindelijk tot een broeierig einde te brengen. Ook in de andere twee zalen werd, onder anderen met Mark Enochsen van Sonar Kollektiv, tot in de late uurtjes vrolijk doorgefeest.

Hoogtepunt: Er hangt een erg goede sfeer in The End. Alle leeftijden lopen door elkaar en doordat er drie zalen zijn, is er veel variatie in het muziekaanbod.

Dieptepunt: Chateau Flight zou ook optreden in de Lounge, maar die gig ging om onduidelijke redenen niet door. Jammer, want we hadden best zin in een potje ‘Innervision’- deephouse.

Decoratie: Het is vooral erg donker in The End. In de AKA-zaal, die ook dienstdoet als restaurant, staat een mooi verlichte bar en wordt de sfeer bepaald door het enorme vj-scherm op de achtergrond. De Lounge is een beetje rommelig, omdat je via die dansvloer naar de grote zaal moet lopen. Hier staan veel banken waarop de bezoekers even kunnen chillen. De benedenzaal is een duistere kelder met summiere verlichting. Door de vele pilaren die het dak dragen, is het uitzicht op de dj-booth beperkt. Weinig ruimte dus voor het dj-ego en veel aandacht voor de muziek. De toiletten worden verlicht door UV-licht en doen nogal spookachtig aan.

Mening bezoeker: “This is still my first fag, innit?” (Bezoekster reageert fel op de norse portier die haar na vijf minuten roken nogal hardhandig naar binnen probeert te werken.)

Prijs/ Kwaliteit: Zoals bekend is Londen reteduur en de clubs vormen daar geen uitzondering op. De entree was 16 Pond (24 euro). Ook de drankjes waren erg prijzig.

Wat beter mag: De prijzen! Ook is er geen bar in de grote zaal, waardoor je elke keer moest teruglopen naar de Lounge om drankjes te halen. Verder leidt de oplossing die The End heeft gekozen voor het rookverbod tot lange rijen op vreemde plekken en wrijving tussen bezoekers en portiers.

Aantal bezoekers: Zo’n achthonderd man.

Oordeel: Erg stoer om The End nu eindelijk eens van binnen gezien te hebben, na alle goede verhalen die we erover hadden gehoord. Hoewel het muzikaal niet bepaald een innoverende avond was, ging het op alle dansvloeren goed los. Mocht je je binnenkort eens in Londen bevinden, dan is een bezoekje aan deze gezellige club nog altijd de moeite waard.

The End