Brotherhood @ Paperdome - Utrecht, 22 juli

Funky broederschap

Intro: Tussen alle hittegolven door was op de dag van Supernatural, tot ieders verbazing, geen zonnetje aan de hemel. In plaats daarvan blokkeerde een dikke laag bewolking de zonneschijn. En toen de lucht, enkele minuten na binnenkomst op het festivalterrein steeds donkerder werd, was het maar afwachten hoe de dag zou gaan verlopen.

Tekst & foto's: Vincent

Programma: O.a. Marley Marl, Kraak & Smaak, Bossa Boogie, Brownie, MFP Collective, Maestro, Wicked Jazz Sounds, Turntable Dubbers, Svendex en Leroy Rey
Gehoord: Jiggy Dje, Marley Marl en een klein deel van Leroy Rey en Kraak & Smaak.
Sfeer: Goed en erg gezellig. De sfeer sloot perfect aan op de gedachtegang van het festival, brotherhood. Iedereen kon zichzelf zijn en er heerste een zeer groot saamhorigheidsgevoel onder de bezoekers. Dit kwam vooral door het pro-family policy van Supernatural door 5 kaarten voor de prijs van 4 te verkopen en de kleine opzet van het festival dit jaar. Wel was duidelijk te merken dat dit festival het moest doen zonder grote sponsors. Aan de ene kant een verademing om niet constant lastig gevallen te worden met een commercieel circus en allerlei reclameborden, aan de andere kant waren het decor en de aankleding van het terrein hierdoor wel erg low budget. Ook de lage entreeprijs van 17,50 euro was een verademing. Maar hierdoor dus geen oosterse dorpen, opblaas Boedha's, watervallen, vuurwerk of lasers. Wat maakt het ook uit. Muziek en sfeer, daar draaide het vooral om.



Opvallend: Het weer! Bij aankomst deed de parkeerplaats erg verlaten aan. Maar dat kwam eigenlijk meer doordat de meeste mensen hun auto in de nabij gelegen woonwijk hadden neergezet om de parkeerkosten te omzeilen. Eenmaal langs de entree was dit niet anders, want door de flinke regenbuien stond bijna iedereen te schuilen in de Paper Dome en een enkeling onder de parasols bij de eetkraampjes. Probleem was dat ze niet erg waterafwerend waren en dat na een kwartier het nou niet echt uitmaakte of je jezelf onder de parasol verschuilde of niet. Een slecht vooruitzicht voor de rest van de dag. Maar gelukkig was het rond een uur of drie droog en konden alle bezoekers wat later zelfs van de zonnestralen genieten. Verder erg opvallend: hoewel op het festival voornamelijk afro-amerikaanse muziek werd gedraaid, waren er haast geen bezoekers met diezelfde achtergrond te bekennen. Het merendeel was blank en eind twintig, begin dertig. Met natuurlijk de nodige uitzonderingen van hippe bejaarden en huilende baby's.



Dieptepunt: De MC bij Marley Marl, die een vocabulaire van niet meer dan drie woorden kende. Daarbovenop sloot de uitgekraamde troep van de MC totaal niet aan op de set van de dj.
Hoogtepunt: Het optreden van Jiggy Dje. Zijn meeste nummers komen live veel beter tot zijn recht dan uit de boxen van de cd-speler thuis.
Ook Leroy Rey was als vanouds goed bezig. Bij elke plaat die hij opzette, vertelde hij een verhaal. Helaas kreeg hij niet het verdiende aantal toeschouwers.
Wat mag beter: De live bands misten we wel een beetje, want die horen op een muziekfestival als Brotherhood. Misschien waren deze te duur? En waterdichte parasols zouden ook een goede investering zijn.
Oordeel: Uiteindelijk had de kleine opzet van het festival een positieve maar ook een negatieve uitwerking. Niet zo groot, dus gezellig. Nadeel daarvan is dat je wel snel uitgekeken raakt. Maar de muziek maakte heel veel goed.

Excuses voor de late plaatsing

Brotherhood