Royksopp & Moby @ Ahoy - Rdam, 6 nov

Moby valt terug op medley met covers van Radiohead en Ozzy Osbourne

Tijdens een interview met het Noorse duo Royksopp, in de tourbus voorafgaand aan het concert in Ahoy, wordt het al duidelijk: de show staat geheel in het teken van Moby. Royksoppers Torbjorn Brundtland en Svein Berge hadden hun optredens in het voorprogramma nogal anders ingeschat: "Het geluid staat veel zachter afgesteld dan bij Moby, we krijgen maar 45 minuten speeltijd en het publiek kent ons over het algemeen niet." Op de vraag of ze nog een keer in het voorprogramma van een dergelijke artiest zouden willen spelen, antwoorden ze resoluut: "NEE! We zijn nu groot genoeg om onze eigen tour te beginnen. Om eerlijk te zijn komt onze muziek het best tot zijn recht NA een optreden van Moby, niet ervoor."

Tekst & foto's: Marcel


Tussen acht en halfnegen is het zover, Ryoksopp start de avond met een aantal fraaie downtempo-tracks. Nummers die niet op het baanbrekende album Melody AM voorkomen, maar handige try-outs. Je ziet de twee heren op het podium genieten. Een aantal mensen in het publiek kijkt wat onwennig om zich heen. Maar de eerste danspasjes worden voorzichtig ingezet. Het geluid staat, zoals de heren van te voren al mopperend aan hebben gegeven, erg zacht afgesteld. Zo zacht, dat je de binnenstromende mensenmassa kunt horen mompelen. Een hinderend geroezemoes, alsof je in de bioscoop tijdens de reclamesessie zit te wachten op de hoofdfilm. Professioneel werken de heren - soms bijgestaan door een gitarist - hun setlist af, en proberen ze met een aantal indrukwekkende breaks en jamsessies het publiek te bespelen. Maar de roep om Moby lijkt steeds groter te worden. Het concert van Royksopp is niet zo spectaculair als tijdens Drum Rhythm Festival en Lowlands, maar is zeker niet slecht. Het is waar: de bezoekers komen over het algemeen alleen voor Moby. En dat tast de vibe tussen Royksopp en het publiek een beetje aan.

Torbjorn Brundtland

Svein Berge

Het optreden van Moby duurt vervolgens ongeveer twee uur. Wat opvalt is dat hij weinig nummers van zijn laatste album 18 speelt. De tracks van zijn kassucces Play komen meer aan bod en worden afgewisseld met oude krakers als 'Go' en 'Feeling So Real'. Tijdens het fotograferen (na drie nummers moeven en geen flits) pal achter het podium, is duidelijk te zien dat wanneer Moby als een bezetene achter de Keyboards op de toetsen staat te raggen, er vrijwel niets te horen is. Of andersom: terwijl de mooiste synthesizergeluiden de revue passeren, beroert Moby geen toets. Dit terwijl hij wel achter het apparaat uitzinnig zijn best staat te doen. Vreemd, temeer omdat zijn percussiewerk, gitaarsessies en zang wel live ten gehore worden gebracht.


Zangeres Diana Charmelange is de ster van de avond. Net op het moment dat Moby's stem negatieve vormen begint te aan te nemen, springt ze in met een indrukwekkend klankvermogen. Ondersteund door de dj-skills van RJ - volgens Moby ooit de beste dj ter wereld - een aantal violisten en een drummer, werkt de superster uit New York netjes zijn repertoire af. Er is geen improvisatie en er zijn weinig verrassingen te bespeuren. De mensen in het uitverkochte Ahoy lijken het allemaal te pikken. Terwijl ze van hun duurbetaalde kaartje (rond de 45 euro) net zo goed twee Moby-albums hadden kunnen aanschaffen, en precies hetzelfde te horen kunnen krijgen. Echter, de sfeer is niet euforisch, alleen in een straal van 10 meter tegenover het podium gaat het enigszins 'los'. Na anderhalf uur stoppen Moby en de zijnen ermee. Natuurlijk komen ze terug voor een toegift, dit onder enthousiaste begeleiding van het publiek. Eindelijk krijgt Moby de zaal plat, alleen nu wel met covers van Radiohead (met het nummer 'Creep') en een verknipte sessie van Ozzy Osbourne. Hoe ironisch...

Moby