‘Cover art’ niet meer van deze tijd

De opkomst van de digitale muziekbestanden leidt niet alleen tot teruglopende verkoopcijfers van vinyl of cd’s en problemen voor platenzaken en labels. Ook de kunst van de perfecte albumhoes gaat langzaam maar zeker verloren.

In de gloriedagen van het vinyl kon een muzikant zichzelf onderscheiden met een opvallende platenhoes. Bekende kunstenaars werden ingeschakeld voor die ene speciale cover (Andy Warhol’s bekende banaan voor de Velvet Underground) die de aandacht zou trekken. Sommige artiesten gingen hierin net iets te ver met choquerende afbeeldingen, zodat de hoes verboden werd, wat eigenlijk alleen nog maar meer publiciteit opleverde. Er kon verder flink gelachen worden om ronduit slechte ontwerpen. Ook de opkomst van de cd maakte deze kunstvorm nog niet overbodig.

Maar nu de gemiddelde muziekliefhebber het grootste deel van zijn muziekcollectie -al dan niet legaal- van internet haalt, blijft er weinig meer over van de ‘album cover art’. Enkele fanaten zoals radio-dj Hans Schiffers eren de albumhoes op spaarzame websites en sommige labels proberen de traditie nog in ere houden. Richie Hawtin gaf onlangs in een interview met de Japanse website PingMag aan dat hij de labelstijl van M_nus graag naar een volgend niveau zou willen tillen, met behulp van ‘web-based’ of ‘personal video-based’ bewegende beelden die de fans meer in de sfeer van het M_nus-concept moeten brengen. Hij is van mening dat de statische fysieke albumhoes zijn langste tijd gehad heeft. Wij denken dat hij daar helaas gelijk in heeft en stellen het volgende:

Het digitale tijdperk heeft de cover art om zeep geholpen!

Ben je het eens met deze stelling of heb jij onlangs toch nog een geweldige albumhoes voorbij zien komen? Laat het ons weten in het forum.

De gebroeders Hawtin experimenteren al lange tijd met bewegende ‘minimal art’. Hier een fragment van “Psyk” uit 2001.